So What Next? in Eindhoven is volledig vernieuwd en dat was te merken in de programmering. Met 3 podia was er weinig over van het eerdere festivalgevoel. De line-up was daarentegen prima in orde, met muzikanten die de randen van jazz opzoeken.
Tekst: Daan Krahmer | Foto’s: Angelique Lemmens
Sam Newbould Quintet
Het is gezellig druk in de foyer van het Muziekgebouw als saxofonist Sam Newbould (Rooftop, 16:30) So What’s Next opent. Newboulds recente album, Homing, is een homage aan de postduif. Op een dag verscheen het beestje bij zijn Amsterdamse woning. Drie weken zong de duif met brief om pootje daar prachtige melodieën. ‘Zijn er duivenboeren in de zaal?’, vraagt Newbould, terwijl hij het optreden opdraagt aan duif Percy. Gelach. Zijn spel is dynamisch en zijn band waarin Xavi Torres op piano, Guy Salamon op drums, Jort Terwijn en Bernard van Rossem op tenorsaxofoon, staat als een huis. De twee saxofonisten slalommen met opgewekte melodieën om elkaar heen. De innemende tonen doven het geroezemoes in de foyer.
Teus Nobel Trio
Lakecia Benjamin
Lakecia Benjamin (First, 17:50) werd geschept door een auto en belandde in het ziekenhuis met een gebroken kaak. Niet handig voor een saxofonist, maar Lakecia speelde zich door de revalidatie heen. Phoenix, heet haar bejubelde album van vorig jaar. En als een feniks rijst Lakecia’s uit de as. Vorig jaar speelde Benjamin 200 shows, vertelde ze Jazzism. Dit jaar gaat ze daar eenvoudig overheen. Dat hoor je: naast de live uitvoeringen van ‘New Mornings’, ’Jubilation’ en ‘Amerikkan Skin’ klinken de studio-opnames zowaar wat houterig.
Haar begeleidingsband speelt alsof ze in een zinderende achtervolging zit, terwijl Benjamin na een gillende saxfoonsolo op haar knieën valt. De toon is nerveus, al vindt Benjamin binnen die nervositeit rust om één te worden met haar instrument. Haar gouden jumpsuit heeft de kleur van het blaasinstrument en laat haar bijna lijken op een actiefiguur uit een Marvel-film. Zo speelt als een actiefiguur met superkracht. ‘Als je gaat staan, steun tegen de muur’, grapt Benjamin. ‘We gaan nu naar het maximum’. Wie haar vervolgens ‘My Favorite Things’ van John Coltrane hoort spelen, weet dat het geen grootspraak is.
Bnnyhunna
Het tempo bij Bnnyhunna (Rooftop, 19:00) ligt lager. Drie weken is debuut Echoes of Prayer uit en de Amsterdamse Benjamin Ankomah introduceert dit optreden als een “experience”. Natuurlijk wilden Winne, Jose James en Arp Frique met Bnnyhunna werken. Bnnyhunna brengt uiteenlopende genres samenbrengen. Jazz, gospel, funk, wave, latin, afrobeat. Het optreden doet soms denken aan Dam-Fûnk en zal het ook goed doen op festivals als Down The Rabbit Hole en Dekmantel.
Branford Marsalis Quartet
Of de bezoekers hem kennen van Stings debuut The Dream of the Blue Turtles of vanavond leren kennen, Branford Marsalis (The First, 20:10) is de verbinder wiens optreden iedereen lijkt te waarderen. Hij speelt met zijn kwartet (Joey Calderazzo op piano, Eric Revis op bas en Justin Faulkner op drums.) Het optreden begint oldskool, wat Eric Dolphy, wat Dave Brubeck. De band speelt onderkoeld en totaal in control. Spanning zit in de instrumentale plottwisten. Er gaat een shock door de zaal als een lieflijk nummer eindigt met een harde mep op een trommel. Of het volume maakt een vrije val en de band speelt op gedempte toon verder. Omdat de band vrij gelikt speelt, is drummer Faulkner de blikvanger. Faulkner kleurt buiten de lijntjes en accentueert zijn spel met fantasievolle ritmes. Soms lijkt hij te vergeten dat twee versterkers op zijn bekken richten. Je hoort Faulkner kreunen als Marsalis de gevoeligste saxsolo speelt en het doet lijken alsof iedereen het zo kan spelen.
Vincen García
De Spaanse bassist Vincen García heeft een ongelooflijke techniek die hij etaleerde in de kleine zaal. Het opzwepende tempo is vergelijkbaar met gitarist Cory Wong, met wie hij ook een tijdje tourde. Hij speelde een mooie mix van fusion en grooves met uitschieters naar jazzrock.
Al Di Meola
Door technische omstandigheden had headline gitarist Al Di Meola geen goede start van het concert. Hij begon zijn set noodgedwongen al improviserend op de akoestische gitaar. Toen hij uiteindelijk kon overschakelen op de elektrische gitaar, was de geluidskwaliteit onder de maat. Di Meola putte uit zijn repertoire uit de jaren zeventig, en deed zijn best met het trio, maar kon niet overtuigen deze avond.
So What’s Next? Jazzfestival – 2 november – Muziekgebouw Eindhoven
