Op 6 december werd in een uitverkocht Bimhuis de Buma Boy Edgar Prijs 2017 uitgereikt aan pianist, blazer, componist en arrangeur Martin Fondse (Bergen op Zoom, 1967).
De jury onder voorzitterschap van journalist Amanda Kuyper had unaniem voor Fondse gekozen om zijn “kleurrijke en veelzijdige bijdrage aan de Nederlandse jazz- en muziekscene, om zijn talrijke ensembles, composities en arrangementen” en vanwege zijn rol als motivator, inspirator en mentor voor jonge musici. Ook werd hij geroemd als verbinder, van jazz met klassiek en andere genres, maar ook van culturen en generaties.
Kees van Kooten trad op geestige en tegelijk bescheiden wijze op als ‘woordvoerder’, zoals hij het zelf noemde en las voor uit de poëzie van Billy Collins waar Fondse enkele stukken op baseerde. De prijs werd uitgereikt door slagwerker Wim Vos, die memoreerde hoe compositie-inzendingen van Fondse aanvankelijk steeds bij het verkeerde ‘loket’ belandden: het loket ‘klassiek’ verwees hem steevast door naar het loket ‘jazz’, en vice versa. En hoe het uiteindelijk goedkwam en Fondse mooie projecten van de grond kreeg waarin klassiek en jazz samenkwamen. (lees verder na de foto)
Fondse trakteerde het publiek op een wonderbaarlijk mooie muzikale avond. Het werd ook een heel persoonlijke avond. De reis voerde langs zijn jeugd in Zeeland tot aan zijn meer recente reizen naar Brazilië, en Fondse presenteerde zijn favoriete musici, niet zelden ook goede vrienden met wie hij vaak al lang samenwerkt: Dirk-Peter Kölsch (drums), Eric van der Westen (bas), Eric Vloeimans (trompet), Morris Kliphuis (hoorn en kornet), Mete Erker (sopraansax), Claudio Puntin (klarinet, basklarinet en elektronica), Remy van Kesteren (harp), de cellisten Jörg Brinkmann en Annie Tangberg en de vocalisten Sanne Rambags en Anna Serierse.
Het is veelzeggend dat Fondse juist met deze eigenzinnige musici zijn eigen, persoonlijke verhaal weet te brengen. En knap hoe hij dat op schijnbaar organische wijze voor elkaar krijgt. Schitterend hoe de vocalen en blazers elkaar aanvullen en hoe mooi alles bij elkaar kleurt.
Met name de eerste helft van de avond bracht veel kippenvelmomenten, zoals bij de uitvoering van het stuk Hearts 7’, uit de suite Cards die Fondse schreef voor een vriend die met hartproblemen kampte. Het stuk begon met ruis afkomstig van elektronica en klarinet en geleidelijk zetten steeds meer instrumenten in. Van Kesteren speelde een schitterende solo op harp waarin hij een heel orkest leek te omvatten. En na de pauze was het bal met een gastoptreden van de Braziliaanse singer-songwriter Lenine.
