Rockit, A Journey Into Jazz & Beyond zet Groningen in het voetlicht met een nieuw festival, waarin alternatieve en progressieve stijlen rond jazz, pop, rock en gecomponeerde muziek worden samengebracht. Het festival is vernoemd naar de hit van pionier en inspirator Herbie Hancock.
Met een programma van achttien acts en acht uur speeltijd is er heel wat ruimte om van muziek te genieten. Los van smaak en voorkeur blijft er nieuwsgierigheid naar de acts die niet werden aangekruist op het timetable. Wij streven er naar om alles te gaan zien. Rockit doorgronden en intens beleven, betekent meters maken. De Oosterpoort is een geschikte locatie voor een festival met enkele duizenden bezoekers. De podia zijn op een organische manier met elkaar verbonden en zijn goed toegankelijk. In de ruime foyer zorgen dj’s voor een passende ambiance en wordt een keur van culinaire verpozingen geboden. Wachtrijen zijn er nauwelijks. Zijn er minpuntjes? Nederlandse acts, vrouwelijke musici en vocalisten waren niet of nauwelijks te bekennen. Een dikke adder is het geluid. Op twee podia ging het geluidsvolume flink over de top, waardoor een aanzienlijk deel van de muziekbeleving verdween. De heldere akoestiek van de kleine zaal valt te prijzen. (tekst gaat verder na de foto)
Ben van Gelder & Reinier Baas hebben de pech dat ze parallel aan Herbie Hancock zijn geprogrammeerd. We kennen de reputatie van deze gasten en vertrouwen er op dat ze een geïnspireerd concert gaven. De enige andere Nederlander op Rockit 2017 is gitarist Jorrit Westerhof. Als Groninger is hij tevens de enige muzikant die op zijn fiets naar het festival kon reizen. Lof voor de act van 3times7 waarin hij de lead heeft. De groep nam om 16:00 de aftrap in de nog vrijwel lege foyer. De twintig man publiek zwol later aan tot 150. Met reden. 3times7 speelt lekker tegendraads. De band maakt gruizige garagerock met een sound die geen daglicht verdraagt. Allison Miller’s Boom Tic Boom is een aantrekkelijke formatie. Hun reikwijdte is groot, hun performances zijn scherp en aanstekelijk. Sferen variëren van atmosferisch tot feestelijke uitbundigheid. Na een mijmerende opening ontwaakt het ensemble in een aanstekelijke mix van klezmer, salsa en swing. De lastig te doorgronden ritmes blijven toch steeds prettig klinken. Boom Tic Boom schept genoegen in variatie. Syncopen stapelen moeiteloos en harmonieën verglijden via verrassende twists. Op gezette tijden maakt de tonaliteit ruimte voor ontsporende structuren. Deze lagen liggen subtiel in de muziek verweven. Dit ensemble zoekt de randen en houd contact met het midden. (tekst gaat verder na de foto)
In het Portico Quartet leeft een diepgeworteld verlangen naar kosmische vergezichten. De groep brengt een elektronische act die met veel zorg wordt opgebouwd. De sound heeft raakvlakken met ambiant en minimal music. Meditatie en het verglijden van tijd zijn vaste elementen. De harmonische ontwikkelingen vertellen een eigen verhaal. Toepassing van de hang, de klankschaal waarmee tonale toonladders worden gespeeld, voegt een sfeer toe die zowel vertrouwd als vervreemdend werkt. Goed ensemblespel van een hippe band die brede akoestische aspiraties koppelt aan surrealistische elektronica. De muziek van BadBadNotGood is strak en funky; tegelijkertijd ook broeierig en ongrijpbaar. De sfeer heeft veel gelijkenis met jazzrock en experimentele pop uit de vroege seventies. De sound die ze live neerzetten klinkt losjes, maar is geraffineerd en schrander. Mooi werk. Experimentele geluiden zoals je in een museale geluidsinstallatie kan ervaren, vragen om aanpassing en bijstelling van het luisterconcept van de toehoorder. Manipulerende atmosfeer is misschien de beste omschrijving van wat elektronica kan doen met het brein. Ogenschijnlijk staat dit los van de onderkoelde clownerie van Rob Mazurek. Hij zit er bij alsof hij er ook niets aan kan doen dat hij musicus is. Hij verschuilt zijn elektronische manipulaties achter een droge mimiek. De subtiele emoties die Jeff Parker en Rob Mazurek in hun muziek leggen zijn verrassend alert en muzikaal. (tekst gaat verder na de foto)
Het Mark Guiliana jazz quartet is een overtuigende keuze van de festivalorganisatie. Bij inzet van het eerste nummer reageert het publiek met juichkreten. De verleiding van de stuwende basnoten is groot. Dit kwartet benadert jazz vanuit pure, onopgesmukte ideeën. De academische toets is beslist geen storend element in de manier van spelen. Inspirerende klasse. Stoer, een beetje macho en uitermate charmant. Miles Mosley is de ideale verkoper. Zijn spel en performance bezitten grote kwaliteit, maar Mosley moet er voor oppassen dat hij niet alleen zijn glans verkoopt, anders wordt zijn act een dingetje. Knower vlecht elektronica tot een boeiende microkosmos. De sound intrigeert en de inzet van de band inspireert. De rol van zangeres Genevieve Artadi komt niet uit de verf. Dat kan aan haar mic hebben gelegen. De quasi work-out is beslist grappig. Drummer Louis Cole is gehuld in een gefileerde outfit. Zijn beats zijn groovy en bedwelmend. Later op de avond is hij sideman bij Thundercat. (tekst gaat verder na de foto)
Soms is iemands mimiek een goede graadmeter voor het moment. De gezichtsuitdrukking van Herbie Hancock is de ideale graadmeter voor de momenten die er toe gaan doen. Rockit vereert Hancock als hoofdact en in zijn rol als pater familias. Zijn acte de présence is perfect in balans met het moment. Hoe vaak krijg je de kans om de meester tot op enkele meters te naderen. Herbie is in zijn element. Met zichtbaar plezier speelt hij stukken uit zijn jazzrock-periode. Ondanks de ruime feedbacks van toetsenist-blazer en To Pimp a Butterfly-producer Terrace Martin, is Hancock beslist de leider. Hij maakt de sound en de timing. De elektronische landscapes zet hij raak neer. Als pianist is zijn rol wat meer op de achtergrond. Hancock voert de spanning op. Zijn zang via de stemvervormer is gelikt en goed getimed. Martin vult goed aan met een tweede stem. Hancock neemt de tijd. Hij loopt over het podium om zijn publiek ook verbaal te fêteren. De minuten tikken weg. Hij gaat weer zitten en speelt een intro van gestapelde akkoorden dat verhult waar het naar toe zal leiden. Wie de harmonische opbouw herkent weet dat hij Cantaloupe Island inleidt. Het geduld wordt beloond met een rauwe versie waarin Hancock overstapt op de keytar. Na applaus en afscheid is zijn speeltijd verstreken, denk je dan. Herbie komt terug om een extatische versie van Rockit de zaal in te knallen.
Donny McCaslin moest op zijn veertiende noodgedwongen zijn appendix in Leiden achter laten, verteld hij lachend met een verwijzing naar een verloren hart in SF. In 2006 was hij in het Bimhuis te zien als sideman in het kwintet van Dave Douglas. Zijn kwaliteiten viel op, maar een doorbraak bleef uit. David Bowie sleurde hem in de bekendheid. Zoiets overkomt je… Jason Lindner, toetsenist in de Donny McCaslin Group, was ook betrokken bij de opnamen van Blackstar.McCaslin heeft een natuurlijke zeggingskracht. Zijn persoonlijkheid maakt hem zeer geschikt voor de muziek die hij speelt. Hij is bescheiden, oprecht en onverschrokken. Eigenschappen die zijn muziek beter voelbaar maken en die wellicht helpen om zijn complexe elektronische structuren te begrijpen. Ondanks die drempel draagt het publiek hem op handen.(tekst gaat verder na de foto)
De spannendste jazz kwam uit de kelder rondom het trio van drumfenomeen Gard Nilssen. De jonge Noorse drummer ontwikkelt zich tot een onbetwiste leider. Zijn genuanceerde vrije spel bezit veel creatieve impact. Met zijn trio demonstreert hij de uitgangspunten van onafhankelijkheid. Ook de Tune-Yards tonen onafhankelijkheid tot in de fijnste finesses. Het trio rond zangeres en elektronicaspecialist Merril Garbus fascineert. Luisteren naar haar muziek drijft het begrip in onmacht. Echter niets staat in de weg om volop van de onwaarschijnlijke klankschoonheid van deze muziek te kunnen genieten. Naast de perfecte beheersing van de tientallen apparaten is Garbus bovenal in staat om te imponeren met haar unieke stemgebruik. Muziek die beklijft, al is nog onduidelijk hoe dat moet.
Shabaka & the Ancestors zijn hekkensluiters van een geslaagde eerste editie van Rockit. De sympathieke Brit, bracht zijn jeugd door op Barbados en keerde terug naar Londen om zich in alle muziek te bekwamen. Hij is een bijzonder fenomeen in de jazz van vandaag. Zijn muziek is complex maar toegankelijk. Shabaka Hutchings baseert zich op een fusie van muzikale bouwstenen, die hij in nieuwe vormen op een logische manier verbindt of hergebruikt. In dit concert vertoont zijn bezwerende muziek gelijkenissen met Sun Ra. Vocalist Siyabonga Mthembu declameert proclamaties uit de black power beweging, waarmee hij aandacht vraagt voor een gelijkwaardige wereld. Een symbolische afsluiting van een intense muzikale dag.
