Julian Lage

Speak To Me
Blue Note
Jazz/Americana
Vraag willekeurig welke gitarist van wie hij een onsje talent cadeau zou mogen krijgen en de kans is groot dat Julian Lage uit de bus komt. Het voormalige wonderkind is een veelzijdig fenomeen. Dat wil overigens niet zeggen dat er alleen maar meesterwerken uit zijn pen en vingers komen. Dat zou ook te veel gevraagd zijn. Speak To Me is geen magnum opus. Wel een sterk album met sfeervolle en gruizige bijdragen van onder andere pianiste Kris Davis en rietblazer Levon Hendry. De vaste kern bestaat uit bassist Jorge Roeder en drummer Dave King. Lage geeft zoals gewoonlijk schijnbaar moeiteloos uiting aan zijn verschillende passies. Broeierige countryrock wordt afgewisseld met roerige blues en boogies. De titeltrack grenst aan surfmuziek en bevat Lages meest geïnspireerde soloverhaal. Vanishing Points misstaat niet als epische filmmuziek. Lage komt mooi tot zijn recht in rustieke liedjes die net zo goed op platen van Sufjan Stevens of Jeff Tweedy zouden kunnen staan. Bij het pastorale South Mountain zie je coyotes door sluiers mist sluipen. Het onbetwiste hoogtepunt is de ultra-langzame ballad Serenata. Hier zingt Lage op bitterzoete wijze op zijn gitaar. Het sleutelwoord in de ronkende aanbevelingen op de site van Blue Note is bij albums van Lage immer het narratief. Dat betekent waarschijnlijk meer voor de artiest zelf dan voor de luisteraar. Hoe dan ook heeft Lage met dit uitgebreide album de bondige voorganger Layers overtroffen met een bonte verzameling songs die het beste valt te omschrijven als een geheel eigen versie van Jazz Americana.
François van de Linde