Joel Ross

Nublues
Blue Note
Jazz
Altsaxofonist Darius Jones had Joel Ross enige jaren geleden aangespoord om eens wat dieper in de blues te graven. Dat deed hij, al is Nublues toch vooral een jazzplaat. De 29-jarige vibrafonist laat de standaard twaalf maten links liggen en concentreert zich vooral op de emotie, het gevoel en de expressie van de blues. Ross zal wel gek zijn om de unieke ritmische sound die hij op zijn eerste drie platen voor Blue Note gecultiveerd heeft niet verder uit te bouwen. Dat gaat hem verdomd goed af met hulp van onder meer altsaxofonist Immanuel Wilkins die weergaloos musiceert (luister naar zijn solo in Equinox), soms afwijkt van de wonderlijk patronen die Ross uit zijn vibrafoon tovert en er duchtig op los improviseert om als de routinier die hij is altijd weer op de goede plek terecht te komen. Dat geldt ook voor de overige instrumentalisten, pianist Jeremy Corren, vaak in onnavolgbaar schaduwspel met Ross (o.a. het titelnummer), voorop. Zeven van de tien tracks schreef Ross zelf en de overige zijn eigenzinnige bewerkingen van John Coltrane (2x) en Thelonious Monk. Heel knap hoe Ross van laatstgenoemde de complexe en tot de essentie gestripte manier van componeren weet te hertalen in Evidence. De instrumentale hoogstandjes zijn duizelingwekkend, terwijl aan het eind een kabbelend stukje minimal music plots tot een waanzinnige climax accelereert. Met een relatief conventioneel gespeeld Central Park West van Coltrane plaatst Ross ons vervolgens weer met beide voeten op aarde. Wereldklasse.
Marcel Haerkens