Op Building A Beginning grijpt Jamie Lidell terug naar de muziek uit zijn jeugd. Psychedelische soul en funk, compleet met koperblazers, orgelpartijen en achtergrondzangeressen. Met Jazzism blikt het toetsenwonder terug op de sleutelplaten uit zijn leven. “Dit zijn de albums waar ik naar terugkeer als ik het gevoel heb dat alles verloren is en er niets dan ruis overblijft.”
Sly and the Family Stone – There’s A Riot Goin’ On
“Dit is mijn favoriete album aller tijden. Ik groeide op in een stadje met een bescheiden platenwinkeltje. Daar dook ik vaak in de bakken met tweedehandsplaten en zo ontdekte ik een hoop fantastische muziek. Mijn soort funk is de Sly-achtige funk, met stevige wortels in de gospel. Kerkliedjes door een stel hippies uit San Francisco omgetoverd tot aanstekelijke funk, dát is wat Sly ons laat horen. Zo cool en gedurfd. Volgens mij hadden ze voor There’s A Riot Goin’ On zo’n miljoen dollar ter beschikking, een van de hoogste budgetten in die tijd. Maar Sly, op dat moment echt een maniak, verbraste zowat alles aan drugs en vrouwen. Nu ik erover nadenk, is het eigenlijk bizar dat je zó high bent en dan toch zulke fantastische muziek op tape zet.”
Funkadelic – Funkadelic
“Het wordt geen gebalanceerd dieet, deze Schijf van Vijf. Ik kies vooral voor funk, haha. Ik zag de hoes van deze plaat en dacht: wow, dit móet een meesterwerk zijn. Eerlijk gezegd kocht ik het album vooral vanwege die hoes, want ik had echt geen idee wie deze gasten waren. Het album ontdekte ik op een leeftijd dat ik graag een jointje rookte en toen klikte het meteen. Ik wist: dit is echt mijn shit. Funkadelic heeft sindsdien altijd een grote rol gespeeld in mijn muziek.”
Prince – Purple Rain
“Het is echt een cliché, deze keuze, maar ik kan écht niet om Prince heen. Vandaag ga ik voor Purple Rain, ook al is Sign O’ The Times eigenlijk mijn favoriete Prince-album. Om de een of andere reden krijg ik bij Purple Rain echt een Prince-gevoel. Het klinkt als psychedelische funk, maar het is voor mij tegelijkertijd veel meer dan dat. Bij het beluisteren van deze plaat stap ik een compleet andere wereld in, het universum van Prince. Dit album heeft alles: de energie, de geldingsdrang om wereldberoemd te worden. Niemand komt tegenwoordig ook maar in de buurt van zijn stem en gitaarspel.”
Can – Tago Mago
“Teego Meego, Taago Maago… Ik weet niet eens hoe je die fucking titel uitspreekt. Deze plaat was op mijn middelbare school een ‘dingetje’. Het was zelfs een soort van inwijdingsritueel om hem in je bezit te hebben én te begrijpen. Dan behoorde je tot het groepje coole gasten. De liedjes zijn zo intens en donker. In die tijd rookte ik stiekem jointjes op mijn slaapkamer, in de hoop dat mijn moeder dat niet zou merken. Op die momenten knalde ik Tago Mago door mijn koptelefoon en kreeg ik de meest bizarre visioenen. Ik weet nog goed dat ik me vastgreep aan mijn bed, zo’n overweldigende luisterervaring was het. Angstaanjagend zelfs. Het is grappig als ik daarover nadenk, want zo’n gevoel krijg ik nu dus nooit meer van muziek. Het is de leeftijd, denk ik.”
Sun Ra – Spaceship Lullaby
“Sun Ra is echt fucking geniaal. De reden dat hij deze lijst haalt en iemand als Marvin Gaye niet, is omdat zijn muziek veel meer deuren opent. Sun Ra had de kwaliteit om met zijn songs je geest te verruimen. Zijn latere freejazzwerk klinkt waarschijnlijk vervreemdend voor een hoop mensen, maar ik leerde Sun Ra vooral kennen door zijn oudere werk met bands als The Cosmic Rays. Gewoon regelrechte doowop, versierd met aanstekelijke close harmony-zang. Spaceship Lullaby is ook zo’n warm album. Tijdens het luisteren, krijg je echt het gevoel dat je samen met hem in de studio zit. Zo cool. Het ademt die menselijkheid waar ik het over had. Helaas mis ik die tegenwoordig meer en meer in muziek.”
