De balans na drie dagen North Sea Jazz is duidelijk: nergens ter wereld kom je op deze schaal en op dit niveau zoveel goede jazz, soul en world tegen. Ook op North Sea Jazz 2017.
Vanuit de Madeira klinkt powerjazzhiphop met de Steve Lehman’s Selebeyone. De Amerikaanse saxofonist combineert zijn avant-gardistische spel met uitbundige raps van MC’s Gaston Bandimic en HPrizm. Wel een heftige act voor deze zaal. Wat te merken is, want er is veel leegloop. Dit is geen zitconcert. Het publiek lijkt niet zo goed te weten wat ze van deze act moeten vinden. Het doet echter geen afbreuk aan dit innovatieve gezelschap dat naast drummer Damion Reid, ook veelvuldig sfeer creëert met electronics en effecten. De bezetting is op z’n minst ook opmerkelijk, want er is geen akkoordinstrument; Maciek Lassere op sopraansaxofoon vult de anderen aan. Het optreden is soms wel wat statisch en een beetje vreemd dat de rappers met muziekstandaards voor hun neus staan. Het is toch vooral de virtuoze Lehman zelf die samen met Reid indruk maakt. Een belangrijke nieuwe stem uit New York.
Vanaf het Mississippi-podium maakt zangeres Aymee Nuviola uit Cuba een waar salsafeest van. Ze zingt over Havana en brengt een eerbetoon aan wijlen Celia ‘la reina de la salsa’ Cruz met Celia’s hits Bemba Colora en La vida es un carnaval. Sterk optreden.
Van Morrison in de Amazon moet wat op gang komen. Hij gaat rustig door zijn eigen songbook heen met Too Late, Keep Me Singing, Foreign Window, Cleaning Windows en Magic Time. Mooi hoe hij hier Nostalgia zingt en een beetje nostalgie is het ook wel. Dan komt hij op stoom en wie helpt hem daarbij? Candy Dulfer, die meespeelt op My Funny Valentine. Bij Thems Baby Please Don’t Go schuift Maceo Parker aan. Candy en Maceo wisselen elkaar af en als ze samen spelen gaat het dak eraf en nog meer als Van The Man ook op de sax speelt en trompettist Paul Moran zich er bijvoegt. Dan wordt het klatergoud! ‘Oh my god’, roept Van als Candy een prachtige solo tevoorschijn tovert. En wat iedereen wellicht hoopt, gebeurt: Gloria wordt ingezet. Het publiek veert op uit de stoelen en zingt luidkeels mee. Van Morrison loopt tot slot al zingend het podium af, gevolgd door Candy en Maceo.
De Congo-tent is weer afgeladen vol bij Taj Mahal & Keb’ Mo’. De helden van de blues beginnen meteen stevig met een pittige bluesgroove en melodische jazzlines.Taj’s dochters Deva en Zoe doen de soulvolle backing vocals, Taj zingt Sing Your Blues. De lekker loom stomende blues roept de sfeer van het zuiden van de VS op. Op Sweet Om zingt Taj Mahal, hij speelt op een dobrogitaar en geniet zichtbaar. Als de band voor even het podium verlaat en Taj en Keb’ Mo’ met zijn tweeën overstappen op countryblues, verandert de sfeer en is het alsof je in een authentieke bluesclub bent. Memorabel om deze twee helden aan het werk te zien.
De overgang naar het Mississippi-podium is groot, want daar bouwen de jongens van de Amsterdamse brassband Gallowstreet een feestje met het publiek. Met uiteraard veel blazers (saxen, trombones, trompetten, sousafoon) en drums en percussie wordt de sterk uitgevoerde mix van jazz, funk en afrobeat een energieke en enerverende afsluiting van de zondagavond. Er wordt meegezongen, meegeklapt door het publiek, de blazers springen heen en weer, gaan al spelend de strijd aan zonder elkaar te raken. Feestje op het podium dus ook! Hun laatste album heet niet voor niks Battleplan.
Aldus kruipen we naar het einde van deze prachteditie North Sea Jazz 2017 toe. We zien Badu-ism in volle glorie, met Erykah Badu als hogepriesteres in goede doen, dansen in de laatste zweetdruppels op de poppy funktrein die Jamiroquai heet en sluiten energiek af met Amsterdamse Brassband Gallowstreet: Battleplan all over. En kijken terug op wederom een afgewogen editie van dit immense en toch sfeervolle festival. Iedere artiest die bij ons in de Jazzism-stand kwam, beaamde dit volledig: North Sea Jazz is beslist uniek, in schaalgrootte, setting en line-up. Nergens ter wereld kom je op deze schaal en op dit niveau zoveel goede jazz, soul en world tegen. Ook de vele lezers die we troffen hebben volop genoten. En wij? Wij hebben met veel bloed, zweet, tranen en vooral veel plezier verslag gedaan en zijn er volgend jaar zeker weer bij. Jullie ook?
Team Jazzism: Angelique van Os, Rik van Boeckel, Kees Smallegange & Paul Evers.
