In de lichtdichte Movie Meeting tent keek ik met koptelefoon op naar de documentaire Sodade-Het tiende eiland, een interessante documentaire over Morabeza Records, het platenlabel dat Djunga di Biluca in de jaren ‘60 oprichtte om daarop de in Rotterdam geproduceerde Kaapverdische muziek uit te brengen.
Tekst: Rik van Boeckel en Pieter Franssen
Foto’s: Rik van Boeckel
Interviews met Djunga di Biluca, met onder meer de president van Kaapverdië en met journalist Guy Ramos schetsen een beeld van de ontstaansgeschiedenis van de Kaapverdische cultuur in Rotterdam en het belang daarvan voor Kaapverdië; ook Cesária Évora komt in beeld tijdens een optreden in de Bataclan in 1995 en ook die andere icoon, Bana, en de latere generaties: Gil Semedo, Nelson Freitas, Dina Medina en heel recent Broederliefde.
Koffie
In de grote Apollotent was inmiddels het optreden van Banda Magda begonnen. Deze crossoverband uit New York rond de Griekse accordeoniste en zangeres Magda Giannikou bracht een goede en aanstekelijke mix van Afro-Peruaanse muziek, Griekse liederen en Franse chansons, gezongen en gespeeld op een samba-ritme. Steven Brezet, percussionist van Koffie, maakte deel uit van de line-up en zorgde met de andere percussionist Marcelo Woloski voor een pittig percussie-duet. Magda Giannikou heeft een expressieve en cabareteske uitstraling en de band bracht zijn muziek, uitgebracht op de CD Amour t’es là, met veel energie.
Shabaka
Dat kan ook gezegd worden van het ZuidAfrikaanse BCUC uit Soweto. Zij hadden saxofonist Shabaka Hutchings uitgenodigd met hen op te treden op het Mondo-podium. Zanger Jovi overschreeuwde zichzelf helaas te vaak in zijn drang zijn boodschap over te brengen. Hij refereerde aan Nelson Mandela en ook de vele aanslagen deze tijd. Het was jammer dat Shabaka’s spel hierdoor vaak werd ondergesneeuwd door de rauwe vocale expressie.
Ethiopiques
Daarmee was het optreden van de Ethiopische zanger/pianist Girma Bèyènè met de Parijse band AkaléWubé een scherp contrast. Girma heeft onlangs in de Ethiopiques serie het album ‘Mistakes On Purpose’uitgebracht, dat is besproken in Jazzism 2. De Ethio-jazz en soul van Girma en zijn band klonk vooral mooi, maar was niet echt spannend. Als de band het volume opvoerde was zijn pianospel soms niet te horen. Toch was het zeer aangenaam naar zijn songs te luisteren. Ze zijn sterk beïnvloed door de Westerse jazz, soul en popmuziek uit de jaren ‘60 en begin jaren ‘70. En omdat ze worden gezongen in een Ethiopische taal maakt dat ze toch zeer bijzonder.
Ali Farka Touré
In de Apollotent traden daarna 2 gitaristen op die de beperkingen van hun instrument hebben ingezien en hun grenzen hebben verlegd. De uit Sardinië afkomstige Paulo Angeli bespeelde zijn rechtopstaande 6-snarige gitaar met een strijkstok als een soort cello en zong er traditionele Sardijnse liederen bij. Met 6 pedalen wist hij een behoorlijke klankrijkdom uit zijn instrument te halen. Dat hij zijn grenzen goed heeft verlegd blijkt wel uit het feit dat Pat Metheny een door Angeli gebouwde gitaar heeft besteld. Na Angeli speelde de Zuid-Afrikaanse gitarist Derek Gripper melodieën van Ali Farka Touré en Toumani Diabate. Hij liet de kora weerklinken via zijn snaren en deed dat bijzonder knap. Tot slot kwamen Angeli en Gripper samen en sloten ze af met een fijnzinnige compositie.
Artez
Op het Mondo podium had de ArtEZ BigBand uit Arnhem zich verzameld. Music Meeting heeft een uitstekende reputatie qua geïmproviseerde muziek en daar had dit optreden zeker mee van doen. Maar dan wel de nieuwe generatie, want hier gaat het om conservatoriumstudenten. Strijkers, blazers, slagwerk, toetsen, zang, het was goed vertegenwoordigd. En het niveau was hoog. De big band bracht spannende stukken met maatwisselingen.
Argentijnse prog
Los Pirañas uit Colombia mixten op het Mondo podium Zuid-Amerikaanse ritmes met heavy gitaarsounds en psychedelische rock: Argentijnse progrock, Colombiaanse pop uit de jaren 60, het werd allemaal in de mixer gestopt maar de vervormde gitaarsounds konden niet boeien, al maakte dat het publiek niet uit want dat ging uit zijn dak op de tropische psychedelica van de Colombiaanse band.
Boerse quawali
De opzwepende, beetje boerse quawali-trance uit Rajasthan van het 8 man sterke Junun orkest miste vervolgens zijn uitwerking niet. Vooral de dames gingen meteen voor de bijl. De snikhete Apollo deinde op de priemende ritmes, geslagen op dholak- en nagaratrommen. Twee harmoniumspelers en een prikke(len)de trompet gaven de dansende dames melodisch stevig houvast, de reincarnatie van Jesus, de Israëlische dichter Shye Ben Tzur zong de hele hap als voorganger bij elkaar, ook in het Hebreeuws! Andere bandleden volgden hem in de mantra-achtige, uitbundige quawalizang. Het was één groot feest, waarin Junun, dat Madness of love betekent, ons liet kennismaken met weer een heel ander aspect van de ongelofelijk rijke Indiase muziekcultuur. Berg je maar wanneer ze met de voltallige club, met zijn zeventienen jouw brein gaan afbreken. Daar hebben ze geen Johnny Greenwood van Radiohead bij nodig!
Gypsy All Stars
Music Meeting 2017 sloot af met de New York Gypsy All Stars. Hun pittige cocktail van Balkan en pop was overtuigend. De bezwerende klarinetsounds, gecombineerd met subtiele cymballomklanken en een energieke performance waaierden mooi uit over het veld. Net als bij Los Pirañas en Junun orkest werd er flink gedanst. Het mooie melancholieke Crosswinds was een rustpunt bij deze waardige slotact van Music Meeting 2017.
