Vocaliste Jazzmeia Horn toont haar vele talenten op haar laatste album Dear Love. Ze schreef de arrangementen voor de bigband en zingt de nummers met vurige overgave.
Toen Jazzmeia Horn de vorige keer optrad in Het Concertgebouw, sprak Marie-Claire Melzer daarna met haar voor Jazzism. Een deel van dat interview uit 2019 vind je hier.
Je bent een avontuurlijke vocalist. Jouw versie van ‘He’s My Guy’ in het Concertgebouw, was bijvoorbeeld nogal ongebruikelijk. Uptempo, bijna vrolijk. Zoek je het avontuur steeds bewust op?
‘Ik wil me vermaken als ik op het podium sta. En ik ga ervan uit dat als ik me vermaak, het publiek dat ook doet.’
Naast zangeres en songschrijver ben je ook bandleider.
‘En ik arrangeer mijn stukken zelf. Ik houd graag de controle over wat ik maak. Bovendien denk ik dat het goed is om de buitenwereld te laten zien. We zijn niet alleen vrouwen die kunnen zingen, we kunnen ook schrijven en arrangeren.’
Op jouw tweede album, ‘Love And Liberation’, staan vooral eigen nummers. Het voelt alsof dit album persoonlijker is dan het eerste.
‘Jazeker. Alle songs op dit album heb ik echt doorleefd.’
Er staan ook een paar covers op je plaat, zoals ‘Green Eyes’ van Erykah Badu. Waarom dit nummer?
‘Ik ben een groot bewonderaar van Erykah Badu. En ik koos dit nummer omdat het gaat over iets wat ik zelf ook heb doorgemaakt: liefdesverdriet. Het gaat over iemand die niet wil zien hoe de ander echt is. Zo gaat dat vaak als je verliefd bent. Ze wil niet zien dat hij niet is wie ze dacht dat hij was. Dat hij eigenlijk helemaal geen fantastische man is, maar iemand die haar pijn doet. Iemand bij wie ze vandaan moet blijven.’
Wanneer kwam je voor het eerst met jazz in aanraking?
‘Ik hield vroeger helemaal niet van jazz. Ik kende Nat King Cole en Ella Fitzgerald wel, van mijn opa en oma. Maar ik had zelf weinig met die muziek. Ik dacht echt dat jazz iets voor grootouders was. Tot een leraar me een keer Sarah Vaughan liet horen. Ik raakte bijna in een soort shock, zo cool vond ik haar! Ik bedoel, Ella Fitzgerald is een hele goede zangeres, maar ze was niet sassy (‘brutaal’, red.). Sarah Vaughan was sassy. Ik ging alles van haar luisteren en bestuderen. Ik begon haar te imiteren en ik merkte dat mijn stem ook had wat zij had: de rasperige tonen, de hoge noten. Niemand had me ooit verteld dat ik mijn stem ook op die manier kon gebruiken. Door Sarah Vaughan heb ik mijn stem omarmd.’
‘Door Sarah Vaughan heb ik mijn stem omarmd’
Je geeft ook les.
‘In principe koppel ik tijdens tournees steeds een workshop of masterclass aan elk concert dat ik geef. Ik geef les aan jonge mensen. In verschillende leeftijdsgroepen: van peuters en kleuters tot tieners of twintigers. En ik breng een boek uit: The Jazzmeia Horn Approach. Het is gek, er zijn veel boeken over mannelijke musici. Boeken waarin de solo’s van Miles Davis of Charlie Parker helemaal worden nageplozen, maar er bestaan geen boeken over vrouwelijke vocalisten. Er is geen boek over de stijl van Sara Vaughan of de scats van Betty Carter. Ik word door jonge musici vaak gevraagd naar mijn akkoorden. Dat kun je allemaal voor jezelf houden, maar ik dacht: ’weet je wat, ik ga er een boek over schrijven’. En het is veel meer dan dat geworden. In het boek schrijf ik mijn solo’s uit, maar ik geef ook adviezen over houding en podiumpresentatie.’
‘Er is geen boek over de stijl van Sara Vaughan of de scats van Betty Carter’
Foto’s: Emmanuel Afolabijpg
