Op 20 september werd eenmalig een live versie van het album Promises van Floating Points en Pharoah Sanders gespeeld in de Los Angeles Hollywood Bowl. Met een groot orkest en gastsaxofonist Shabaka Hutchings was het een glorieuze avond.
Tekst: Dick Hovenga
In februari werd aangekondigd dat Promises, het meesterwerk van het Britse Floating Points en de Amerikaanse saxofonist Pharoah Sanders, eenmalig live zou worden uitgevoerd. Het was één van de meest verrassende concertaankondigingen van dit jaar. Zeker ook omdat Pharoah Sanders, de spiritual jazzlegende, ons vorig jaar september ontviel. Het bleek echter dat Pharoah en de Britse saxofonist Shabaka Hutchings al lang in contact waren. Goede vrienden waren geworden zelfs. Hij zag in Shabaka de schatbewaker van de hem zo geliefde spiritual jazz. Tegelijk een ideale ‘vervanger’ voor een eenmalige uitvoering van het album Promises. ‘Promises live’ werd dus Floating Points met Shabaka Hutchings.
Once in a lifetime
Er zijn concerten die je de rest van je leven niet meer zult vergeten. Voor mij is daar op woensdagavond 20 september één bijgekomen: De eenmalige live versie van het album Promises van Floating Points en Pharoah Sanders in de Los Angeles Hollywood Bowl. We hebben getwijfeld, zoveel geld uitgeven om naar een concert in Los Angeles te gaan? Maar het leven is kort, daarom toch het ticket geboekt en geprobeerd niet te veel aan de kosten te denken. Zo gebeurde het dat we op woensdagavond 20 september getuige waren van die eenmalige uitvoering van Promises. In een setting van een overweldigend buitenpodium die de Hollywood Bowl met z’n 17.500 bezoekers is.
Sun Ra Arkestra openingsact
De opening van het concert was zeer treffend met de Sun Ra Arkestra, een jazzcollectief dat perfect past in elke denkbare concertopzet waar avontuurlijke en geestverruimende muziek mogelijk is. Space is the Place was wederom het thema (zoals elke Sun Ra concert van de afgelopen decennia) en de muziek was heerlijk bedwelmend. De grote band, in totaal 13 muzikanten, speelt vrij, soms dwars door elkaar heen zo lijkt het. Dan weer strak, immer volledig eigenzinnig. Altijd een genot ze te zien omdat elk concert onvoorspelbaar is en er verrassende elementen in hun concert zitten (muzikanten die radslagen en koprollen op het podium doen…). Zeer geslaagde opening.
Promises is fascinerend muziekstuk
Muziek luisteren is en blijft een wonderlijke ervaring waarbij je nooit exact weet wanneer de emoties binnenkomen. Wat ik op voorhand wel wist is dat de eerste tonen van Promises me hard zouden raken. Die eerste klavecimbel/orgel tonen die gedurende het gehele muziekstuk blijven terugkomen en die zo majestueus in je hoofd blijven doorklinken. En dat gebeurde. De opening kwam keihard binnen Zonder enige twijfel door het bewustzijn van erbij te zijn in die waanzinnige omgeving en ook omdat het ‘zaal’ geluid zo fantastisch staat afgesteld. Promises is dan ook een fascinerend opgezet muziekstuk. Niet alleen door het geweldige spel van Sanders, maar ook door de geniale manier waarop elektronica, jazz en klassiek worden gecombineerd tot iets volledig muzikaal nieuws. Sam Shepherd was door zijn eerste Floating Points-platen al bestempeld als groot talent, op Promises bleek hij een muzikaal genie.
Goed spel van Shabaka Hutchings
Het eerste wat opvalt: Wat klinkt Shabaka ongelooflijk goed. Wat een gevoel legt hij in zijn spel en hoe eigen klinkt hij in het oppakken van het spel van Sanders. Echt elke toon die hij blaast is emotioneel geladen en verrijkt de muziek. Wat op voorhand een riskante onderneming leek, treed maar eens in de sporen van Pharoah Sanders, pakt dus uitzonderlijk goed uit.
Naast Shepard staat een imposante band op het podium met onder meer toetsenman John Escreet, Four Tet’s Kieran Hebden en Dan Snaith (Caribou) en Kara-Lis Coverdale. Aangevuld met een orkest van strijkers samengesteld uit muzikanten uit Los Angeles en gedirigeerd door de fameuze Miguel Atwood-Ferguson. Ze spelen Promises imposant naar nieuwe hoogten.
In de geest van Pharoah Sanders
Shepherd schreef een veelomvattend en indrukwekkend muziekstuk. Met terugwerkende kracht heeft hij Pharoah Sanders nog eens fantastisch in de schijnwerpers gezet. De bescheiden Shabaka deelt in de geest van Pharoah met het allermooiste spel wat ik tot nu toe van hem hoorde (en ik heb hem heel veel gezien de afgelopen jaren!).
Voordat we het doorhebben, als was het een droom, trekt de langgerekte compositie over ons heen met alle grootse minimalistische tussenstukken. Even imposant als indrukwekkend, even ontroerend mooi als avontuurlijk. Na al die keren dat ik Promises al ademloos beluisterde en steeds weer nieuwe diepten ontdekte, doe ik dat vanavond opnieuw. Betoverend mooi om op deze zwoele laat zomerse avond het muziekstuk in een ‘nieuwe’ versie vol tot leven te horen komen.
Legendarische avond
Zo bijzonder als het concert is en was zo bijzonder is het opstaan de volgende dag en het herleven van de gedachten aan deze legendarische avond. Dit zijn ze, de concerten waar je maandenlang van droomt en die dan nog meer brengen als je al je had gehoopt. Glorieus noemen we dat.
