Het mooiste moment van de dag, misschien wel van het festival, was het moment dat trompettist Teus Nobel in tranen uitbarstte tijdens Can’t Take My Eyes Off You, door Johnny Manuel, tijdens het optreden met Jef Neve op het Lieve Vrouwekerkhof, zaterdagmiddag.
Door Dietmar Terpstra
Fotografie: Cees Wouda, Nico Brons
,,Man oh man, I actually cried my eyes out on stage today…My first tears since at least five years, playing with Jef Neve….Guy made me miss 16 bars today,’’ schreef Nobel kort daarna op zijn Facebook. Het was ook bloedstollend en kippenvelverwekkend wat de Amerikaan Manuel daar deed. Ooit, als tienerster, deelde hij de spolights met Justin Timberlake en Jessica Simpson, waarna zijn carriere een stille dood stierf. Via America’s Got Talent keerde hij terug, en zaterdag stond hij zomaar in hartje Amersfoort de stenen uit het plein te zingen. Het was dan wel borreltijd, en er was geroezemoes, maar even was het heel stil op het groenomzoomde plein.
Nearness of You
En dat terwijl het toch al een memorabel concert was dat de Vlaamse ‘artist in residence’ verzorgde vanaf het grote podium. Met gasten als gospelzangeres (Philadelphia, 1970), Sam Merrick en Typhoon vertolkte Neve zijn jongste album That Old Feeling, met daarop standards als The Nearness Of You (met Typhoon) en de Eurythmics-klassieker Here Comes The Rain Again (door Sam Merrick). En na al die zoetgevooisde klassiekers besloot Neve dat het ook hoog tijd werd voor wat échte jazz, zodat hij zijn show besloot met een daverende, tien minuten durende versie van zijn eigen klassieker, Nothing But A Casablanca Slide Show Dinner.
Musicians Paradise
Musicians Paradise wil het Amersfoort World Jazz Festival graag zijn, en dat lukt heel aardig, als je kijkt naar al die musici die genoeglijk door de overzichtelijke binnenstad slenteren, bij elkaar aanschuiven of naar elkaar komen luisteren. En dat gold waarschijnlijk in het bijzonder voor de gerenommeerde en veelzijdige Amerikaans/Nederlandse sopraan Claron McFadden, die de organisatie dankte dat zij, samen met het Artvark saxofoon Kwartet, kon optreden in de monumentale Mannenzaal, waar vanaf de Middeleeuwen armlastige Amersfoortse mannen onder streng regime mochten verblijven. Nu is het een museum en voor de gelegenheid een concertzaal, McFadden keek haar ogen uit.
Zweet
Ze is een expressieve zangeres, en haar sterke stem harmonieerde prachtig met de vier saxen van het kwartet. Ranzige slaapliederen, een soort blues getiteld No Balls At All (naar een gedicht van Robert Burns) en een stuk van het nieuwe gezamenlijke album Mother Of Thousand dat volgend jaar verschijnt klonken als een klok. De maatschappij ziet de zaken meestal vanuit mannelijk perspectief, McFadden draaide de zaken om, en veel meer dan haar stem en haar expressie had ze daarvoor niet nodig. Wat een power! Voor Artvark was het de derde show die dag, eerder die ochtend stonden ze nog op Lowlands. Het zweet droop ze dan ook langs de slapen, maar aan scherpte en precisie ontbrak het de blazers niet.
