Wat een uitstekend idee om Glenn de Randamie aka Typhoon dit jaar uit te nodigen als nationaal ‘artist in residence’ van het 44ste Amersfoort World Jazz Festival. De rapper en zanger is een innemende persoonlijkheid, die behept is met een prettige vorm van ego-loosheid, en hij is niet te beroerd om anderen de spotlights te gunnen.
Door Dietmar Terpstra
Foto’s: Nico Brons
Dat bleek dinsdagavond tijdens de onofficiële opening van het festival in Theater De Lieve Vrouw, een intieme setting waar Typhoon zijn Indoor Veranda Sessions had georganiseerd. Zoals de naam al doet vermoeden ging het om een aangenaam informele setting, waarin Typhoon zich als verteller, verbinder en inspirator kan uitleven, en dus niet in de eerste plaats als rapper.
Gekleed in een fraai Ghanees kostuum vertelde De Randamie, omlijst met passende poezie, waar zijn passie voor jazz vandaan kwam, en hoe hijzelf op zoek was geweest naar de (zijn?) wortels in onder meer New Orleans en West-Afrika. Breed lachend ging hij het gesprek aan met het publiek in de uitpuilende zaal, als een vloeiend intermezzo tussen de drie optredende, muzikale vrienden.
Spannende climax
De avond startte meteen al verrassend, met een optreden van Minko, een jonge band uit Dordrecht, met iets minder jonge bandleden die allemaal hun sporen hebben verdiend. Darryl en Dusty Ciggaar (Rhythm Chiefs, Ian Siegal), Nick Croes (Sabrina Starke, Jett Rebel) en Tammo Deuling (Dawn Brothers) maken muziek die met jazz gemeen heeft dat er uitgebreid in geimproviseerd wordt, en dat blues de basis is. Maar de vier(!) stemmige zang en het messcherpe gitaarvlechtwerk van Dusty Ciggaar en Nick Croes deed af en toe aan The Band denken. In het ruime half uur dat de band gegund was wist Minko tot een spannende climax te komen.
Spacey gitaarwerk
Van een totaal andere orde was het optreden van Thijs van Milligen en zijn kwartet. Van Milligen (1980) is een saxofonist met een breed pallet, dat van kleur verschiet tussen Burning Spear en Ornette Coleman. Hij speelde bij afroband Mdungo en kreeg les van Piet Noordijk. Typhoon en hij kennen elkaar uit de Titanenband van de rapper. Amersfoort kreeg een intrigerende mix van hobbelende ritmes en spacey gitaarwerk voorgeschoteld, waarin een hoofdrol was weggelegd voor gitarist Frank Jonas, die ongeveer drie minuten voor aanvang achteloos met zijn effectpedalen het podium kwam op geslenterd. Dat leidde tot wat storing in de kabeltjes, maar dat gepiep en gekras werd moeiteloos ingekapseld in de intrigerende geluidssculpturen. Ook dat is jazz.
Pink Oculus
De ster van de avond was voor het laatst bewaard, in de persoon van de ravissante Pink Oculus, het alter ego van de Amsterdamse Esperanza Denswill. Ongeveer een seconde had ze nodig om de zaal om haar vingers te winden, met haar spannende mix van electro, funk, hiphop en jazz, die ze bracht met slechts een tweemansband met drums en keys. Pink Oculus speelde werk van haar vorig jaar verschenen album Before Wisdom, door NRC betiteld als een van de beste albums van 2022. Before Wisdom is de resultante van een donkere periode, waarin een giftige relatie een hoofdrol speelde. Aan haar zelfverzekerde performance en haar verschijning te zien, ze ging gekleed in een nauwsluitende blauwe jurk, geaccentueerd door een veelkleurige hoofddoek, is ze op glorieuze wijze uit de as herrezen. Pink Oculus onderstreepte die herrijzenis doeltreffend met een funky versie van haar uiterst catchy hitsingle Delicious, waarmee ze het publiek moeiteloos op de banken kreeg. Dat netwerk van die Typhoon, daar heeft de organisatie van Amersfoort Jazz een goeie aan!
