EurosonicNoorderslag is alweer twee dagen in volle gang. Jazzism-journaliste Angelique van Os gaat op zoek naar jazz, soul, funk en aanverwante acts. En die lijken elk jaar terrein te winnen.
Tekst en beeld: Angelique van Os
De derde avond van eenendertigste editie van Eurosonic Noorderslag begint guur, met regen en natte sneeuw. De straten lijken dan ook wat stiller; iedereen vlucht naar binnen. Jazz en aanverwante genres zijn vooral te vinden op Het Festival der AA Podium, in de nabij gelegen Der Aa-kerk en het Groninger Forum.
De Fransman Guillaume Perret bijt het spits af met een eigenzinnige onemanshow. Letterlijk, want de charismatische saxofonist vult alleen het podium met een batterij aan effectenbanken, loopstations en andere apparatuur en is omringd door een soort orgel aan saxen. In 2015 was hij al te zien op het North Sea Jazz Festival met zijn Electric Epic. Even heeft hij een valse start wanneer zijn geluid wegvalt, maar de Fransman houdt het hoofd koel en blaast rustig door terwijl hij zijn apparatuur herstelt.
Emotional Powerhouse
Perret flirt met allerlei genres, van Arabische klanken, tot technobeats, psychedelica tot Afro-beat en toont ook lef door een grotendeels funkyswing dupstep solostuk te spelen, tweestemmig. Dat dan weer wel. John Zorn betitelt zijn werk als ‘Emotional Powerhouse’. En zo is het. Deze ontdekkingsreiziger hangt aan ieders lippen. Door de opperste concentratie van zijn opnametechnieken ontbreekt er wel wat interactie met het publiek. Maar deze man heeft goed nagedacht over zijn act en zet dat sterk en afwisselend neer, waarbij hij zowel zijn instrument als zijn effecten uitstekend beheerst.
Enig minpuntje is misschien dat het een beetje een gimmick wordt, met een lichtspot vanuit zijn beker, waarbij hij naast gelaagdheid ook de meest vreemde sounds en distortion uit zijn tenor tovert, maar dat is wellicht ook juist zijn eigen signatuur. Een tikje vreemd, maar wel retegoed.
Áine Cahill
Ondanks dat de A-Kerk slechts honderd meter verder ligt, woedt er een storm door de binnenstad van Groningen, die trekt en duwt. In de kerk valt daar met de intieme songs van de slechts 21-jarige Ierse Áine Cahill niets van te merken. De singer-songwriter heeft een volwassen geluid, een warme diepe stem, met een aanstekelijk soulrandje. Ze maakt haar opmars met een kort a capella stuk, waarna haar pianiste zich bijvoegt. Haar slepende songs en sound doen sterk denken aan een jonge Adèle en Lana Del Rey, integer begeleidt door piano en viool. Cahill valt op door haar typische verschijning met haar wat onrustige handwuivingen, die soms wat op de zenuwen werken. De liedjes met fraai geschreven teksten en idem voordracht zetten een eigen stijl neer, hoewel dat qua sound minder het geval is en het optreden meer afwisseling qua tempo, dynamiek en stijl/sfeer mag hebben. De stukken worden wat voorspelbaar en saai. Desalniettemin een talent om in de gaten te houden.
Met de fiets cross ik door de binnenstad naar Vrijdag, waar de muziekschool/ kunstencentrum zich bevindt. Het publiek druppelt langzaam binnen voor KIOL (1997), nog zo’n jong talent. De Italiaan ontleent zijn naam aan zijn tijd in Ierland, waar ze hem CEOL noemden, wat muziek betekent in het Gaelic. Zijn poppy folkrock en op blues-geënte songs zijn qua sound duidelijk beïnvloed door Paolo Nutini, Jack Bugg en James Bay, hoewel KIOL meer met geknepen stem zingt. Met zijn vierkoppige band, die goed op elkaar is ingespeeld zet hij fijne easy listening repertoire neer, dat lekker in het gehoor ligt, maar nergens echt raakt. Daarnaast oogt de band wat statisch, met weinig interactie onderling. Maar de muzikaliteit is aanwezig.
Terug in het Der AA Theater klinken meer avontuurlijke klanken van de Kroatische band Chui. Opvallend, opnieuw geen rijen, zelfs slechts een half gevulde zaal. Tja, het is en het blijft een popfestival, hoewel genres steeds meer vervagen. De vier mannen brengen een instrumentale mix aan dance-club ritmen, elektronische jazzrock en repeterende motieven en grooves. De drums klinken erg blokkerig en de tenorsax klinkt wat dof in het geheel. Het geluid is bij deze act sowieso minder in balans in de up-tempo stukken met een stevige beat.
De power-composities van de Kroaten worden na een paar nummers wat voorspelbaar. Pas in het slotstuk gebeurt er meer wanneer de toetsenist met een melodica meer soundscapes produceert, de drummer vrijer speelt en de bas stuwt en pompt.
Verstilde muziek
Het was even afzien voor het tochtgat van de Der Aa-kerk, waar mensen verkleumd voor de deur stonden te wachten voor JP Cooper. Sjaal dik omgeknoopt, muts tot ver over de oren getrokken. Eenmaal binnen is het warm en imponeert de Brit met zijn herkenbare hoge heldere flageoletnoten, fijne frasering en easy soul, r&b sound. Integer, maar overtuigend staat hij zijn mannetje met soms wat zoete feel good songs en zijn strakke band. Opvallend dat Eurosonic meer verstilde muziek programmeert, waar ruimte is voor rust en intimiteit. Een van de laatste stukken lijkt overigens erg op Master Blaster Jamming van Stevie Wonder, maar dat mag de pret niet drukken. JP Cooper is overigens geen onbekende meer ik eigen land, met onder meer aandacht op BBC Radio 1, en gaat ongetwijfeld internationaal hoge ogen scoren. Een artiest om in de gaten te houden dus.
En we peddelen weer op-en-neer naar het Der AA theater, waar het IJslandse AdHd in volle gang is. Alleen de excentrieke verschijning van de twee broers, saxofonist ÓSKAR en gitarist ÓMAR GUÐJÓNSSON wekt al nieuwsgierigheid. Hun vrije geïmproviseerde muziek vormt een opmerkelijke mix tussen toegankelijke jazzy, (bebop)melodieën, post-rock en IJslandse folk. Rauwe en alternatieve gitaarklanken en opzwepende ritmen wisselen subtiele en ingetogen lijnen van de tenorsax af. Een dynamisch alternatief kwartet, dat in full speed voorwaarts trekt.
Kitsch
De grande finale (op papier) volgt -wederom- in de AA- kerk, waar Jett Rebel een solo-luisterconcert geeft met zijn meest intieme songs. Alleen achter de vleugel, stelt hij zich kwetsbaar op voor een volle zaal. Hij stond al veel in de belangstelling dit weekend met diverse optredens en zijn eigen ‘Pop’ museum. Het repertoire is wel aan de zoete kant, over de top en kitsch, maar Rebel geeft zich volledig met uitbundige uithalen zoals we dat van hem gewend zijn. Echt raken doet hij niet, daarvoor hebben de songs te weinig diepgang.
Grote jam
We sluiten swingend af in het Groninger Forum met dansbare soul uit Denemarken. Denemarken?! Ja, inderdaad, dat verwacht je niet bij dit land. De heren van Black Dylan komen uit Kopenhagen en blenden funk, soul, r&b, hiphop en zelfs reggae. De Deense Frontman Wafande is al een ster in eigen land en sloeg de handen ineen met producer Nuplex (op keys) en de zeskoppige band was geboren. In 2016 verscheen hun debuutalbum Hey Stranger, waarbij de gelijknamige titelsong verwijst naar elk mens, welke huidskleur, welke achtergrond dan ook.
Wafande weet hoe hij het publiek om zijn vinger moet winden. Hij zweept de massa op door zijn ‘liefde voor soul’ te delen, vol interactie, Amerikaanse slang, grapjes naar James Brown en door mensen aan te spreken. Het werkt, het forum danst, zingt, springt en klapt. Eigenlijk is het een grote jam, een feel good band die we zonder twijfel gaan terugzien op de grote festivals. Zoals mogelijk meer van de groepen van vanavond. Hopelijk zijn dergelijke acts geen vluchtige trend, maar blijvers op Eurosonic. Want dit bevalt jazzy liefhebbers prima.
Check ook: Pink Oculus, Wandl, Coely, Brian Deady, Jata en Leon.
