In het Limburgse Heerlen is november jazzmaand en dat zullen we weten ook. Naast workshops, foto-expo’s en wat dies meer zij is er uiteraard vooral veel muziek. Van lokaal talent tot grote namen als Wilfried de Jong en Bruut en Hammondlegende Dr. Lonnie Smith. Zwaartepunt ligt echter op het festival jazzOUT dat dit jaar voor de vierde keer plaatsvond.
Door: Marcel Haerkens
Fotografie: Theo Solberg
Het theater was al een aantal dagen voor aanvang stijf uitverkocht. Dat bleek onder meer door het feit dat tijdens het optreden van de uit New Orleans afkomstige trompettist Christian Scott aTunde Adjuah vanwege brandveiligheid niemand meer in de Rabozaal werd toegelaten. Die drukte was terecht want deze nieuwe loot aan de jazzboom is met zijn 33 lentes al een kracht om rekening mee te houden. Met uitzendwerk voor Prince, The Roots, Marcus Miller en zelfs Radiohead mag dat ook wel. Zijn experimentele aanpak is zonder meer vernieuwend wat alleen al blijkt door de a-typische interactie met altsaxofonist Braxton Cook en de bevallige fluitiste Elena Pinderhughes. Ook prachtig om te zien is hoe hij zich telkens als opmaat voor een van zijn hallucinerende improvisaties schrap zet alsof hij een gevechtshouding aanneemt. Al vroeg op de avond de ultieme revelatie.
Limburg werd vertegenwoordigd door de multifunctionele contrabassist Jo Didderen & L’Equipe de Rȇve. Zijn dreamteam zoals hij het zelf noemt met een selectie topblazers, gitarist Bart Oostindie en het powerduo Simon Oslender (toetsen) en Jerome Cardinaals (drums). Zoals te verwachten lag de nadruk op zijn dit jaar verschenen album Happy Hour vol dansbare jazz die nog het best met de vrolijk makende attaque van The New Cool Collective te vergelijken valt. Maar ook een nieuw nummer van trombonist Tim Daemen waarin een glansrol voor het gloedvolle spel van Didderen doorklinkt is veelbelovend. Een ondanks de storm buiten zomerse en swingende binnenkomer.
Een van de artiesten waar velen naar uitkeken was toetsenist Bill Laurence, de oprichter van het bejubelde New Yorkse jazzcollectief Snarky Puppy. Zijn composities hebben volgens eigen zeggen een symfonische klank, maar zonder het strijkkwartet van het Metropole Orkest klinkt zijn muziek vooral erg als een jazzy filmsoundtrack. Hij begint doorgaans met een minimal music-achtig motief waarbij de band vervolgens inzet met een funky groove, niet in de laatste plaats door de waanzinnig gevarieerd in oog en oor springende percussionist Weedie Braihma. Zo lusten we er wel meer.
The Ploctones toonden zich ondertussen de vaste waarde die ze onderhand in Nederland zijn met saxofonist Anton Goudsmit die evengoed Coltrane als Parker in zijn muzikale vocabulaire heeft. Het Italiaanse gezelschap The Uppertones slaat een ander straatje in met opwekkende ska, veel smachtende nostalgie en een zwaar verbouwde interpretatie van Fats Domino. Het best en meest vooruitstrevend is zonder meer Gogo Penguin, dat met zijn aan triphop verwante sluimerende gejaagdheid de oude dagen van Massive Attack en Portishead op een orginele manier doet herleven.
Jammer van Selah Sue’s slotakkoord. De organisatie had besloten om in haar geval – geen toegiften – een uitzondering te maken. Ze zou nog twee nummers na afloop mogen spelen. Niet handig als je dan na het laatste nummer het groot licht meteen aanzet en alle mensen meteen naar buiten lopen. Het deed niks af aan de hoogzwangere dame die alleen begeleid door haar eigen gitaar een optreden gaf waar menigeen een puntje aan kan zuigen. Ze speelde een grandioze dwarsdoorsnede van haar inmiddels gestaag uitdijende oeuvre, van het eerste nummer dat ze ooit schreef Explanations tot een hit als This World. En als iemand Amy Winehouse’s versie van Mark Ronsons Valerie mag coveren dan is het onze Belgische buurvrouw wel.
Aan de opmerkelijk mager geworden Maceo Parker de taak om het licht uit te doen en dat deed hij met verve. Met een vijftsterrenband waaronder een prachtige zangeres, gitarist en trombonist laat de oude (74) baas nog eens even horen hoe je Make It Funky speelt. Zoals gewoonlijk is er in de afgelopen twintig jaar niet veel aan zijn repertoire veranderd en zijn de solo’s van diverse bandleden irritant lang, maar als hij terugblikt op zijn werk met leeftijdgenoot George Clinton, of zijn oude baas James Brown gaat het dak eraf. Pass The Peas knalt als nooit tevoren. Als ik al geen vegetariër was zou ik het spontaan worden.
