Blue Lines Trio

Chance And Change
Casco Records
Jazz/Impro
Het Blue Lines Trio van pianist Michiel Scheen, bassist Raoul van der Weide en de nog steeds jeugdig aandoende drummer George Hadow lijkt op een nieuw plateau te zijn beland. Scheen lijkt met de jaren harder te zijn gaan swingen, maar niet op de bedaagde manier die het zo goed doet in hotellobby’s. Veeleer is zijn timing een extra parameter in de spanningsbogen die hier in bijna alle stukken lekker kort gehouden wordt. Meer dan op het vorige Blue Lines Trio-album uit 2012, vormen de drie muzikanten een eenheid waarin de individuen niet los van elkaar lijken te kunnen opereren. De korte stukken gecomponeerd door Van der Weide en Scheen worden onderbroken door spontane improvisaties die qua intensiteit en logica niet voor de vaste thema’s onderdoen. De thema’s van de geschreven stukken zijn aangenaam transparant en onomwonden, zonder gekunstelde aandachttrekkerij. Ook lijken de drie muzikanten hun plaats te kennen in het geheel zonder zich het groepsproces in te hoeven houden. Het groepsgeluid is de muzikale tegenhanger van de klare lijn zonder streng te zijn. Een uitzondering vormt de laatste improvisatie, Improvisation 2161 dat door zijn gewriemel niet zo transparant klinkt als de overige stukken. Dat juist dit stuk overgaat in het stemmige Home maakt van dit laatste stuk een mooie afsluiting. Dat er hierna, na een flinke stilte, nog een verborgen vijftiende track met de laatste frasen van een stuk komt is humor die ik niet kan plaatsen.
Ken Vos