Het was een erg drukke vrijdag op Middelheim Jazz. Natuurlijk kwam dat voor een gedeelte door Ludovico Einaudi, de componist/pianist waar na het doorslaande wereldsucces van de film Intouchables geen maat op staat. Maar er was natuurlijk ook heel veel jazz.
Door: Dick Hovenga
Lees ook: Patti Smith redt zaterdag Middelheim
Op het grote podium mocht Pascal Schumacher het spits afbijten. Met zijn band speelde hij een uitstekende set. De uit Luxemburg afkomstige vibrafonist bracht een collectie composities uit zijn oeuvre en bewees dat hij de belangrijkste Europese vibrafonist van zijn generatie is. Opvallend mooie hoofdrol binnen de band ook voor pianist Franz von Chossy.
Het kleinere Club Stage was voor Granvat. Een enerverende groep jonge Belgische muzikanten die hemelbestormende jazz maakt. De eerste groep die aantrad was Hoera!, van Bert Cools (akoestische & elektrische gitaar), Dries Laheye (elektrische bas) en Stijn Cools (drums). Met de nadruk op hun nieuwe album beestenboel speelden de mannen een mooi broeierige set die verstilling combineerde met jazz en breed uitwaaierende filmische soundscapes. De set, die veel te kort was, liet duidelijk horen wat deze mannen in hun mars hebben. Snel heel veel meer van horen dus!.
Op het grote podium speelde aansluitend een uitstekend Marcin Wasilewski Trio. Dat deze mannen een oeuvre hebben dat tot het beste in de hedendaagse jazz gerekend kan worden werd al snel duidelijk. Het trio was in blakende vorm en wist het grote podium met volle overgave volledig over te nemen. De set kende een ijzersterke opening met Sparkle of Life, de titeltrack van hun laatste album en kreeg met hun versie van Message In A Bottle (van datzelfde album) en een keuze uit het rijke oeuvre een ijzersterk vervolg. Toen het trio met een ronduit verpletterende versie van Nighttrain to You (van hun vorige trioalbum Faithfull) en het indrukwekkende Austin de set afsloot, daar zelfs nog een fijne Herbie Hancock bewerking achteraan gooide, was het publiek volledig verkocht.
In de Stage sloeg vervolgens EOP/AAN zijn slag. In een heerlijk aanstekelijke door funk, disco en electronic beinvloede, volslagen krankzinnige en hyperdynamische mix in muziekstijlen, zoals we die ook kennen van STUFF., Pudding oO, BRZZVLL en Internal Sun. De dynamiek van EOP/Aan sluit daar naadloos op aan. De band met naast broers Bert en Stijn Cools (gitaar en drums) ook bassist Dries Laheye en tenorsaxofonist/ewi speler Andrew Claes (beiden ook van STUFF. bekend) speelden een (natuurlijk) veel te korte set vol lekker extraverte avontuurlijke, heerlijk heen en weer springerige composities. Dit korte optreden smaakte naar heel veel meer (gitarist Bert riep al dat ze nog wel twee uur konden doorgaan!). Laat dat debuutalbum maar snel komen!
Avishai Cohen had voor deze avond (als Artist in Residence mag hij elke avond een nieuwe groep meenemen) zijn kwartet meegenomen. Het kwartet wat hij ook de studio mee in nam om zijn meesterlijke laatste album Into The Silence op te nemen. De meesterlijke band met Yonathan Avishai (piano), Barak Mori (contrabas), Nasheet Waits (drum) maakte van het optreden een intieme en emotionele gebeurtenis. Het prachtige trompetspel van Cohen en de briljante invulling van zijn groep muzikanten maakten van de composities, die hij schreef na het overlijden van zijn vader, een zeer indrukwekkend optreden. Dat bij Cohen de emoties over de composities snel opkomen is logisch maar dat de groep muzikanten om hem heen die ook zo goed over weten te dragen bewijst hun grote klasse. Schitterend optreden.
Club Stage werd daarna door een groep van 18 muzikanten overgenomen die de naam Book Of Air vvolk dragen. Een wederom zeer bijzonder, uit de Granvat stal afkomstig en door de broers Bert en Stijn Cools geleid, collectief bestaand uit jonge muzikanten opgeleid in klassiek en jazz. Onder het motto ‘tijd en klank’ werd er een lang stuk gespeeld wat in gelaagdheid steeds nieuwe wegen vond. Met alleen al drie contrabasspelers was er op het zo volle podium al genoeg om naar te kijken maar het was hun opvallende en heerlijk trage muziek die het optreden zo belangwekkend maakte. Natuurlijk heb je bij een optreden als deze, waarbij de klanken maar heel langzaam verschuiven dat er een gedeelte van het niet goed luisterende publiek wegloopt. Maar dat is geen probleem als het publiek wat wel blijft zitten zich bijkans in de muziek volledig verliest. Fantastische Middelheim Jazz keuze.
Dat heel veel publiek deze vrijdag gekomen was om het fenomeen Einaudi te zien was duidelijk. Van overal werden stoelen gepakt om, als er geen plek in de tent was bemachtigd, toch dichtbij te kunnen zitten en zelfs het VIP gedeelte zat nu helemaal vol (!). Dat Einaudi wel heel ver van jazz afstaat mag duidelijk zijn maar zijn concert bood precies datgene waar het publiek voor was gekomen. Slim uitgesponnen minimale composities waarbij de klank en inkleuring het voornaamst zijn. Einaudi had voor het optreden een groep muzikanten om zich heen die de minimale composities van extra klant voorzagen en mooie projecties en een prima lichtshow vervolmaakten het geheel. Hoewel immens populair kan niemand ontkennen dat de composities gedurend eht concert toch wel erg op elkaar beginnen te lijken. Zelfs monotoon worden. Daar kan een mooie lichtshow dan niets aan afdoen. Dan sijpelt toch ook het gevoel door dat Einaudi een slimme show aan het opvoeren is en dat zijn verstilde stijl toch wel toch wel heel tijdsgebonden is.
