Het programma van het festival Gent Jazz is verdeeld over twee weekenden. Het eerste valt gelijktijdig met North Sea Jazz in Rotterdam en deelt dan een aantal fraaie namen, het tweede weekend valt deels samen met de Gentse Feesten, een tiendaagse die de Vlaamse stad inderdaad tien dagen volledig op zijn kop zet.
Verslag: Willem Jongeneelen
Beeld: Gent Jazz. Foto Allen Stone: Jan van Hecke
Zie ook: Gent Jazz 15 juli: Wereldse klanken bij St Germain
Zie ook: Gent Jazz 16 juli: ‘Soft Electric’
De prachtige locatie, De Bijloke, een parkachtige setting tussen gebouwen uit de 13e eeuw, ligt net ver genoeg van de massale feestvreugde en heeft zoveel stijl, dat Gent Jazz een feest op zich genoemd mag worden.
De zangeres ALA.NI mag donderdag 14 juli het bal openen in de megagrote tent. Fragiel zet ze het gevoelige Cherry Blossom gewaagd als openingstrack in. Haar stem blijkt een geweldig wapen, haar bereik blijkt in het vervolg enorm. Terwijl steeds meer publiek de tent binnenhuppelt en respectvol stil blijft staan luisteren, ontvouwt zich een set die deels old fashioned aandoet, deels een schoolvoorbeeld is van moderne soul. Met alleen haar subtiel spelende elektrische gitarist Rob Updegraff, en soms zelf een akoestische gitaar, lijkt ze soms een nazaat van Billie Holiday. Even daarna pakt ze uit met hoge uithalen (soms meters van de microfoon vandaan) die aantonen dat er diep in haar ook ergens een operadiva verscholen zit. Ze beoefent een moderne variant op scatten en zingt vooral veel mooie, aardige liedjes over de liefde. ‘Ik zou wel over ellende kunnen zingen, over Trump en Brexit, maar ik verkies de liefde’, zegt ze overtuigend. Voor de juiste balans in de set is ook die liefde soms shitty of verwerkt ze er een fraaie cover van Richie Havens in. ALA.NI, met roots in Granada, maar geboren in Londen, werkte eerder met Mary J. Blige en Damon Albarn van Blur en Gorillaz. In Gent bewijst ze perfect op eigen benen te kunnen staan.
De tweede naam op de Mainstage is ook die van een Brit: zanger/gitarist James Hunter. Met zijn band, The James Hunter Six, draait hij de klok vaak zestig jaar terug, richting de jaren vijftig of nog iets verder, naar de tijd dat 78-toeren plaatjes in waren. De tijd van de opkomst van de rhythm & blues en de rock & roll, met oog nog een vleugje swing. Zijn wat platte Britse accent lijkt in eerste instantie wat in tegenspraak met het redelijk verzorgde spel en de dito liedjes. Voor een sneer naar de nieuwe Britse minister van buitenlandse zaken sinds Brexit, Boris Johnson, kan dat geen kwaad, als aankondiging van een wat subtieler liefdesliedje wringt dat soms. Uiteindelijk speelt zijn band (drums, contrabas, Hammond en twee keer saxofoon) fris, gedienstig en gepassioneerd. De mensen van het Amerikaanse soullabel Daptone Records sleepten niet voor niets deze blanke Britse soulgoser binnen, want zijn ook met de nodige rauwheid gebrachte muziek past daar perfect op. Gent waagt zich alvast aan de eerste dansjes.
Soul is het keyword op donderdag. Lianne La Havas is de volgende Britse, met ook Griekse en Jamaicaanse roots, die dat aantoont op die warme, droge, zeer goed bezochte dag op Gent Jazz. Bijzonder knap is dat zij ondanks steeds grotere mensenmenigte voor haar, haar muziek toch ook, en in Gent zelfs vooral heel klein weet te houden. ‘I found myself in a second hand guitar’, zingt ze zachtjes aan het begin van Is Your Love Big Enough?, het persoonlijk prijsnummer en titelsong van haar debuut uit 2012. Het gitaarlijntje is betoverend, de tekst uit het hart gegrepen. Sindsdien is haar ster rijzende, staat ze ook op festivals als Lowlands en Rock Werchter, maar gedijt ze nog steeds ook prima op een jazzfestival, omdat ze zoveel stijl, passie en juiste timing aan haar funk-, soul- en folkliedjes meegeeft. Ze laat zich niet ontmoedigen door het ontbreken van stilte, dankzij die bezoekers die wel menen onderling de beursnoteringen of laatste etappe in de Tour de France te moeten doornemen. Ze zingt solo, met sterk eigen gitaarspel, liedjes over haar jeugd in zuidwest Londen, of gooit er een meezingmoment uit met een ingehouden cover van I Say A Little Prayer, geschreven door Burt Bacharach en bekend van onder meer Dionne Warwick en Aretha Franklin. Het stevige einde van de set, met slecht gemixte, te luide gitaren had ze in Werchter kunnen achterlaten, het publiek op Gent Jazz had genoegen genomen met alleen het ingetogen werk en haar prachtige glimlach.
Als headliner op de mainstage fungeert Jill Scott. Het programmaboekje gaf vooraf een waarschuwing: u zou omver geblazen kunnen worden. Welnu, dat gebeurde ook. Megashow, van een megaband in een megatent. In het begin lijkt het alsof de Amerikaanse de soul, r&b, blues en dankzij haar drie mannelijke kompanen ook wat hiphop compleet opnieuw aan het uitvinden is en dat we in Gent naar de vrouwelijke versie van D’Angelo staan te kijken. Het publiek wil groove en meedeinen, graag zelfs, maar het krijgt naarmate de set vordert een stoomwals over zich heen. Haar band speelt op zich fantastisch, maar op den duur keert de bombast zich tegen haar, tegen het publiek en vraag ik me stiekem af waar de lol binnen deze geoliede machine is gebleven en hoe die weergaloze stem zou klinken als ze niet tegen die groteske sound moest opboksen. Even zien we dansende mensen in de menigte als de 44-jarige Scott zich even op vakantie in Cuba waant en het ritme speels en swingend is, even later stort ze haar welgemeende boosheid en passie, voornamelijk afkomstig van haar laatste album Woman, zonder schroom en even weinig gedoseerd als het spel van haar bandleden de steeds leger wordende tent in. Overdaad schaadt. Conclusie: Mag het volgende keer een onsje minder zijn?
Zoals op meer festivals ligt het ware avontuur verscholen op het kleinere podium, een beetje verder weg op het terrein. Soul blijkt ook op de ‘Garden Stage’ het sleutelwoord. De programmeurs van Gent Jazz boeken de hoofdacts en weten daar perfect een verrassend verhaal rond te vertellen met wat er dezelfde dag rond geprogrammeerd staat. En ze beschikken over een geweldige neus voor talent. Zo mag de Amerikaan Allen Stone zich drie keer met een korte set bewijzen. Slechts even denk je dat de langharige Stone uit een opvangcentrum is ontsnapt; kapotte jeans, T-shirt van Metallica, groen trainingsjack, rode pet en een bril van het merk ‘Nerd’. De oneigenlijke zoon van J. Mascis van Dinosaur Jr. Maar genoeg over dat uiterlijk, want doe de ogen dicht en een nieuw blank soulfenomeen openbaart zich. Alsof Stevie Wonder met Jamie Lidell en José James een fusie zijn aangegaan. De eerste korte set, voor nog slechts een half gevulde tent, is de meest intieme. Een voor een palmt Stone op sympathieke, ontwapenende manier de aanwezigen in. Het spel is subtiel, zijn elastieken stem schiet regelmatig de hoogte in, zijn drummer zit bijzonder groovy vaak net na de tel en de organist is een attractie op zich. Iedereen op het podium straalt plezier uit en Stone laat als een volleerd hippie iedereen meezingen over de liefde. Hoort zegt het voort. Set twee staat de tent vol. De meer uptempo set is meer funky en opnieuw blijkt Stone een ontdekking van formaat. Hij citeert even held Prince, maar is voor de rest helemaal zichzelf en ronduit fantastisch. Voor zover nog niet tijdens de tweede set gaat in de derde set het dak er compleet af. Wat een ontdekking!
Na middernacht en na de overweldigende klanken van Jill Scott mag de Amerikaanse formatie Con Brio het licht uitdoen tijdens de eerste nacht van het tweede weekend Gent Jazz. De keuze is aan het publiek: of moe maar voldaan naar huis, of nog een keer uit je dak gaan op de blazersrijke soulklanken van deze bende uit San Francisco. Zanger Ziek McCarter blijkt een rasperformer en Con Brio maakt er voor de diehards nog een swingend feest van. Maar het is toch die onweerstaanbare Allen Stone die tot diep in de nacht in mijn hoofd prettig blijft doordenderen. Tot het nieuws uit de Franse badplaats Nice deze feestdag op verschrikkelijke wijze verstoort. Verdomme.
