Laatste dag, met opnieuw de blik en het oor vooruit naar zoveel mooie muziek. Classic jazz, world, blues, nu jazz, hiphop, soul, r&b en beyond that…..het is een wondere wereld van kruisbestuivingen en North Sea Jazz als grote helicopter vliegt daar scherp boven.
De zondag begint met het Codarts Syrian Royal Consevatory Union Big Band olv Ilja Reingoud. Met zanger en sazspeler Ibrahim Kevo als centrale muzikant zet de Codarts Big Band in de warme zon een muzikaal oosterse sfeer, met oa gast Tineke Postma op sopraansax. Zij speelt de Arabische noten van de Syrische muziek zo treffend. Maar er wordt niet alleen Syrische muziek gespeeld, ook Armeense volksmuziek passeert de revue, zodat de Big Band in verre uithoeken terecht komt en goed ondersteunend werkt.
Om nog even in wereld/sferen te blijven, het al meer dan 30 jaar bestaande Kassav, met boegbeeld zangeres Jocelyne Beroard warmt het publiek in de Nile op met hun inmiddels gepolijste Frans- Antilliaanse zoukl. Na een pittige cocktail volgt een zouk-meets-hiphop song want Kassav gaat met haar tijd mee. Ze spelen in feite feestmuziek voor grote zalen maar de nuance gaat hierbij helaas regelmatig verloren. En zanger Jean- Philippe Marthely is niet goed bij stem. Het publiek maalt er niet om, de zomerwarmte doet zijn werk en de muziek van Kassav blijft daarin het beste smeermiddel.
Met het Belgische STUFF. is in de Darling tent opnieuw gekozen voor een pittige openingsact.. Wellicht wel wat vroeg op de middag voor deze heavy STUFF., hoewel de hoofden in de zaal al snel op-en-neer deinen. De vijf- mansformatie brengt een aanstekelijke mix van future funk, triphop, drum ’n base, jazzy sound scapes en elektronica, waarbij de herkenbare EWI sound (elektronisch blaasinstrument) van Andrew Claes en turntables van Mixmonster Menno en keyboards van Joris Calluwaerts de boventoon voeren. De stuwende ritmesectie van Lander Gyselinck (d) en Dries Laheye (b) maakt de groovende cocktail compleet.
De mannen hebben een opvallende bandsetting, dicht op elkaar waardoor hun uitbundige energie als een golf vanaf het podium druipt. Ze schakelen even gemakkelijk over van pittige rockgrooves naar meer open experimentele klanken, veelal omhuld door het donker. Wanneer de band losgaat en naar een climax toewerkt, gaat het licht mee en zien we wie op het podium staan. De jonge muzikanten voelen elkaar feilloos aan; de vele breaks, ritmewisselingen en dynamiek staan als een huis.
Op de slotdag mag Artist In Residence, Ibrahim Maalouf, natuurlijk niet ontbreken. Na zijn twee programma’s Kalthoum en Red & Black Light, krijgt hij nu naast zijn band versterking van het Metropole Orchestra. De publiekslieveling begint na een korte interlude, direct al het publiek te bevragen mee te zingen, daar voor is de zaal nog niet ontdooit. Ook in het tweede stuk niet. Beetje jammer, maar ach, de man maakt nu eenmaal graag contact.
Maalouf brengt repertoire van diverse albums en toont opnieuw zijn rijke kleurenpalet, van bombastisch, filmisch en sereen tot opzwepend en lyrisch. Hoewel de eerste stukken -los van de jazzrock opener- nogal ingetogen en muzikaal iets minder spannend zijn, siert het de trompettist dat hij het aandurft om heel klein en ingetogen te spelen. De dynamische contrasten zijn daardoor sterk.
Halverwege gaat de energie omhoog met het bekende vraag-en-antwoord spel tussen Maalouf en het MO, waarbij hij opnieuw de ruimte opzoekt, alsook even gemakkelijk het publiek al klappend uit de stoelen krijgt. Een alleskunner pur sang.
Big band nieuwe stijl is buiten te horen bij de Mississippi. De jonge Britse Bits & Pieces Big Band oogt op het eerste gezicht wat rommelig, met staande blazers achter elkaar, maar het ademt een ongedwongen sfeer. En knap, want de meeste heren spelen zonder bladmuziek.
De 14-koppige groep uit Manchester wordt gestuurd door dirigent Ben Cottrell, bekend van zijn fraaie arrangementen en werkte onder andere met Esperanza Spalding en BBC Symphony Orchestra.
Hun hedendaagse stukken zijn bombastisch, swingend en energiek. Ze mixen even gemakkelijk Radiohead en Björk invloeden met Gill Evans, Duke Ellington en Mike Gibbs; uiteraard gegoten in een eigentijd jasje. En wat zit dat jasje als gegoten!! Het is vooral de uitstekende ritmesectie die in het oog springt, met pluim voor drummer Finlay Panter.
Colin Stetson
In de Madeira gebeuren hele andere dingen. De primitieve oerklanken van bassaxofonist Colin Stetson wakkeren enerzijds een unheimlich onderbuikgevoel op, met zijn repeterende patronen op loopende beats. Anderzijds creëert hij een pulserende basis, waarover violiste Sarah Neufeld fraaie thema’s en melodieën speelt, aangevuld met dromerige zanglijnen. Wat een avontuurlijk, prikkelend duo. Wanneer ze loopende beats inzetten en daarover heen constante herhalende lijnen spelen, ontstaat er een ware jazzpunktrance. Opnieuw is het geluid niet zo best, het is hard, resoneert en uit balans.
De imposante basklarinet zet opnieuw een duistere sfeer neer, wat zo in een David Lynch film zou passen. Voor een volledig concert is repertoire en sound wel wat te eenzijdig, want na vier stukken is de verrassing er een beetje af.
Verslag: Angelique van Os, Rik van Boeckel, Kees Smallegange, Paul Evers. Beeld: Tom Beetz. Web: Dietmar Terpstra
