De Edison Jazz/World Awards vonden dit jaar voor het eerst plaats in het Nieuwe Luxor Theater, als aftrap van het North Sea Round Town Festival en in het verlengde van InJazz. Op zich werkte die combinatie goed, hoewel het na een dag netwerken en muziek te hebben gehoord wellicht wat veel informatie is op een dag.
Tekst: Angelique van Os
Beeld: Joke Schot
Het programma is wat ingekort, de zaal is iets intiemer en de presentatie is losser van Rotterdammer Wilfried de Jong. Wel had er wat meer publiek mogen zijn. Opvallend is dat een aantal belangrijke categorieën, Jazz Internationaal, World en Soul, überhaupt niet genoemd worden. Een wat vreemde gewaarwording: winnaars Charlie Haden (Tokyo Adagio), D’Angelo (Black Messaiah) en Marcus Miller ( Afrodeezia) komen niet aan bod.
Tenorsaxofonist Yuri Honing ontvangt voor de tweede keer een Edison Jazz Award in de categorie Jazz Nationaal. Zijn akoestische kwartet met Wolfert Brederode (p), Gulli Gudmundsson (b) en Joost Lijbaart (d) weet zeer treffend een lyrische en melancholische sfeer neer te zetten. De passie spat ervan af en de band klinkt als een geoliede machine.
Het Metropole Orkest, dat dit jaar de Oeuvreprijs ontvangt, vormt zoals gebruikelijk de rode draad van de avond met diverse instrumentale stukken, zoals Big Night en Homecoming. Toch schittert het orkest het meest wanneer ze met vocalisten dan wel solisten werken.
Voordat ze zelf het bronzen beeldje ontvangen wordt eerst het Document uitgereikt aan Return van Boy’s Big Band (1965-1966), waarbij De Jong even aandikt dat Boy Edgar icoon John Coltrane overtreft. Programmamaker en samensteller Frank Jochemsen omschrijft Edgar als een geniale chaoot en spreekt met passie over de Nederlandse jazzheld, waarop de presentator Jochemsen benoemt tot missionaris van het Nederlands Jazzarchief. Gelijk een mooi begin voor het nieuwe online platform Jazzhelden.nl, dat vandaag werd gelanceerd tijdens InJazz.
Terug naar Luxor, want naar wie gaat onze eigen ‘Jazzism’ Publieks Prijs? Voor de bekendmaking brengen alle genomineerden een eigen stuk ten gehore. Zangeres Karsu bijt het spits af. Ze zingt even warmbloedig als haar verleidelijke rode jurk en brengt een theatrale performance in haar moedertaal, het Turks.
Met Words Without Meaning zet Gare du Nord een heel andere sfeer neer. Het kan door het stuk komen, maar het raakt niet echt, ook al doet zangeres Dorona Alberti nog zo haar best.
Sabrina Starke, één en al gratie
Afsluiter van dit drieluik is Sabrina Starke. Winfried De Jong omschrijft haar als ‘één en al gratie’, en dat klopt als een bus. Ingetogen of uitbundig, Starke ademt soul. Ze zingt zo natuurlijk, alsof het vanzelf gaat. En de song Leggo of Ego is mooi gearrangeerd voor het orkest.
De uitreiking van deze categorie laat nog even op zich wachten. Eerst ontvangt Cecile McLorin Salvant haar beeldje. Het kan dit jaar niet stuk voor de Amerikaanse. Ze wint alles wat er te winnen valt. En niet gek, want wat een bereik, puurste zuiverheid van laag naar hoog, sterke frasering en perfecte timing. En een prachtige combinatie met het Metropole Orkest. De meeslepende ballade Fog verandert halverwege in een swingfeel waarbij de theatrale en humoristische kant van Salvant naar voren komt. Wat heerlijk deze zangeres! Er komt ongetwijfeld een mooie samenwerking met haar en het orkest. Zonder twijfel het hoogtepunt van de avond.
Bij de bekendmaking van de publieksprijs vallen tranen van geluk: Karsu wint en kan nauwelijks uit haar woorden komen van emotie. “Het is een overwinning om erbij te horen. Om genomineerd te zijn in een categorie met grootheden als Sabrina Starke en Gare du Nord. Ik was namelijk niet goed genoeg voor het conservatorium, en daarom is het zo bijzonder dat ik op prachtige festivals als het North Sea Jazz mag staan en deze prijs win” , snikt en stamelt de zangeres. Nou, Karsu heeft helemaal geen conservatorium nodig hoor! Ze vindt haar weg duidelijk zonder een opleiding en onderscheidt zich met een eigen geluid.
Een staande ovatie voor het Metropole Orkest vormt het slotstuk van de avond, wanneer ze de Oeuvreprijs in ontvangst nemen. Het hele orkest schuift naar voren en de bescheiden Vince Mendoza benadrukt dat het orkest een team is: ”We kunnen en zijn niets zonder elkaar. Het orkest bestaat sinds 1947, niet met dezelfde mensen natuurlijk, anders zou het werkelijk een wonder zijn, haha. Maar de erkenning die we met deze prijs krijgen, vertelt ons dat we een onderdeel vormen van het Nederlandse jazzlandschap en dat is veel waard. Ik vertel de leden elke keer dat wanneer ik het podium met ze mag delen, het een mooie dag is. Ze bezorgen mij en elkaar al twintig jaar mooie momenten en hopelijk kan Nederlands en buitenlands publiek daar nog lang van genieten.” Lovende woorden van dirigent Vince Mendoza en hij had met zijn eigen compositie, Yesterday, Today en Tomorrow, niet treffender kunnen afsluiten.
Bekijk hier onder meer foto’s van de Edisons
{gallery}Edisonsfotogalerij2016{/gallery}
