Ella Fitzgerald

Ella At The Hollywood Bowl – The Irving Berlin Songbook
Verve/Universal
Jazz
Het bitterzoete, tragische en weemoedige. Het zijn geen eigenschappen die bij Ella Fitzgerald pregnant naar voren komen, daarvoor moet je bij Billie Holiday of Frank Sinatra zijn. Maar het gelukzalige, de intense vreugde om een vrijgelaten stem die als een leeuwerik door het luchtruim buitelt, die wordt opgeroepen door de zang van Fitzgerald, The High Priestess Of Song (Mel Tormé). Dat ervaren we bij deze live-opname met vijftien songs uit het Great American Songbook, in dit geval van Irving Berlin. Het concert vond plaats op 16 augustus 1958. Net als in de studio werd Ella begeleid door het orkest van Paul Weston, een begaafde songwriter en arrangeur, die later de jazz in de steek liet voor meer lucratief studiowerk. In zijn orkest zaten dezelfde lieden die bij zijn collega’s ook de toon bepaalden: trompettisten Harry Edison, Pete Candoli en Manny Klein, trombonist Juan Tizol, saxofonisten Babe Russin en Ted Nash en een ritmesectie met pianist Paul Smith, bassist Joe Mondragon en drummer Alvin Stoller. Veel solowerk kregen ze niet, behalve Harry ‘Sweets’ Edison met zijn tussendoortjes. De stukken kregen live vrijwel dezelfde tijdsduur als in de studio, hoewel Ella zich nu en dan wat vrijheid permitteerde, zoals in Puttin’ On The Ritz. Berlins succesnummer Blue Skies werd in Hollywood niet gespeeld. Terwijl die versie nou net bedoeld was om de glorieuze scatkunst van Ella te demonstreren. Dat wordt goedgemaakt door het lied waarmee het concert begon, The Song Is Ended. Fitzgeralds exuberante vertolking maakte er een feest van.
Coen de Jonge