Charles Lloyd

Trios Chapel
Blue Note
Jazz
De loopbaan van tenorsaxofonist en fluitist Charles Lloyd is grillig maar succesvol. Af en toe was hij jarenlang van de aardbodem verdwenen. Eind jaren zestig was hij een icoon van de hippies. Op ECM reeg hij in de jaren negentig parels aaneen met jonge sterren als Brad Meldhau. Hoe ouder deze pionier wordt, hoe meer hij in een vertederende en vredige fluistermodus speelt. Alsof hij zijn bestemming bereikt en minzaam converseert met het stof waartoe hij ooit zal wederkeren. Als iets overduidelijk blijkt op Trios: Chapel is het dat de 84-jarige Lloyd een poëet op saxofoon is. Hij wordt bijgestaan door gitarist Bill Frisell en bassist Thomas Anderson. Deze samenwerking overlapt met de band The Marvels. Ze kennen elkaar van haver tot gort. Neem nou Billy Strayhorns duistere Bloodcount, waarin die typische prikkelende hillbilly-figuurtjes van Frisell en de doorleefde frases van Lloyd om elkaar heen dansen. De definitie ‘doorleefd’ is ook van toepassing op Lloyds Song My Lady Sings, dat dateert uit de jaren zestig. Hij speelde het op een soloplaat en met zijn toenmalige bandleider Cannonball Adderley. Het beste is misschien wel Dorotheas Studio, een Zuid-Amerikaans volksdeuntje met een wonderschoon intro van Frisell. Lloyd omhelst de melodie alsof hij een vader is die zijn wenende kind troost. Na een poosje zou je als luisteraar genoeg kunnen krijgen van de trucs die Lloyd uithaalt met toonladders en circulaire ademhaling, maar de sfeer die zijn spel oproept blijft indrukwekkend. Goed nieuws dus dat zomer en najaar nog twee trio-albums van Lloyd verschijnen, achtereenvolgens met Gerald Clayton en Julian Lage.
François van de Linde