De 7e editie van Festival Jazz International Nijmegen zit er weer op. 10 concerten in grote variatie, van nieuwe talenten tot gerenommeerde musici als Delvon Lamarr en James Brandon Lewis. Pianist Craig Taborn liet zijn publiek overweldigd achter. Zijn spel ging moeiteloos van lieflijke akkoorden over naar stormachtige geluidsgolven.
Tekst en Foto’s: Emil Roes
Wanneer je de sympathieke en bescheiden Craig Taborn ontmoet, vermoed je niet dat deze pianist een van de meest gevraagde toetsenisten in New York is. Al op jonge leeftijd maakte hij naam in de groepen van James Carter en Roscoe Mitchell. Craig leidde verschillende eigen formaties waarvan albums verschenen op ECM. Hij werkte veel samen met generatiegenoten als Vijay Iyer, Chris Potter en Dave King. ‘Taborn seems to revel in the cracks the way Thelonious Monk did, hitting the awkward-sounding notes between the notes to punctuate his lines‘, schreef journalist Tad Hendrickson al eens.
Volledige concentratie
De eerste keer dat Craig als solopianist optrad was in een jazzclub in New York. De club had een nieuwe piano aangeschaft en vroeg Craig om deze met een concert in te wijden. Voor Craig was dit een nieuwe ervaring; achter de toesten gaan zitten en maar zien wat eruit komt. In Nijmegen zagen we hoe dat uitwerkt. Het publiek was getuige van een volledig geconcentreerde Taborn: hij legt een hand op de toetsen, zijn vingers bewegen, beroeren de toetsen, de tweede hand sluit aan en je ziet ter plekke een compositie ontstaan, aangestuurd door zijn hele lichaam.
“Ik ga zitten en laat gebeuren wat er in me opkomt.” antwoordde Craig op mijn vraag of hij vooraf thema’s bedenkt waarop hij gaat improviseren, “Als ik aan het spelen ben mengt zich daar soms een thema tussen dat ik al eerder heb gespeeld, of variaties op melodische lijnen, die ik dan uitwerk of weer verlaat.”
Jazzgeschiedenis binnenstebuiten
Niet vreemd dat je Ravel, Strawinsky of Debussy boven de muziek hoort zweven of een verre echo van Jarret, Monk, Abdullah Ibrahim (Dollar Brand) en zelfs een vleugje Charlton rag (Eubie Blake) denkt te herkennen. Hij keert de hele jazzgeschiedenis binnenstebuiten, rekt muzikale mogelijkheden op en sleurt je mee in zijn voortstuwende spel. Wat begint als een lieflijk slaapliedje ontwikkelt zich tot een storm om terug te keren naar een verpletterende stilte.
Craig Taborn liet het publiek overweldigd achter. Dit was zo’n concert dat in je herinnering gegroefd blijft, waar je aan refereert in de komende jaren.
