Het mooiste moment van de avond was toch dat trompettist Jan van Duikeren, winnaar van twee Edison Jazz Awards, een van de twee beeldjes overhandigde aan een zichtbaar ontroerde John Engels. Van Duikeren was bij hem thuis geweest, en had daar in de inboedel niet zo’n kleinood aangetroffen. Daarmee was dat onrecht rechtgezet. ,,Nu kan ik gelijk naar boven gaan,’’ sprak de drummer droog.
Zo was de uitreiking van de AFAS Edisons Jazz en Klassiek, zoals het evenement voluit heette, een aaneenschakeling van hoogtepunten. Eerst dacht je nog: moet dat nou zo? En: wie gaat dat betalen? Maar vervolgens kwam het inzicht dat de muzieksector twee uiterst barre jaren achter de rug heeft. En dat dus een klein feestje wel op zijn plek was, zodat de belangrijkste Nederlandse musici uit de jazz en de klassieke muziek in het zonnetje konden worden gezet.
De randen van de jazz
De oeuvre-award ging naar saxofonist Dick de Graaf, omdat hij al veertig jaar in het vak zit en een niet te onderschatten bijdrage heeft geleverd aan het Nederlandse jazz-ecosysteem, en altijd een voorloper is geweest in het verbinden van stijlen, genres, landen en invloeden. Hij onderstreepte dat afgelopen jaar met zijn fraaie album Festive, waar nu een mooie sticker op prijkt: Winner Edison Jazz Oeuvre Award 2022. De Graaf memoreerde in zijn toespraak de invloeden waar hij aan blootgesteld stond, zoals Emerson, Lake & Palmer, Exception en Frank Zappa, ,, Ik heb altijd langs de randen van de jazz geopereerd, en dat is ook de essentie van de jazz!’’
Tante Leen
Ook Janne Schra viel in de prijzen, als winnaar Nationaal Vocaal. Schra nam de gelegenheid te baat om zoete wraak te nemen op de organisatie van Kinderen voor Kinderen, omdat zij daar destijds voor was afgewezen. Tot tweemaal toe! Samen met haar band De Vogels maakte ze het prijswinnende album In De Regen, dat was begonnen met een ‘gek idee’. ,,Ik wilde Tante Leen’s ‘Diep In Mijn Hart’ zingen op een Fats Waller-achtige manier.’’
Ondoofbaar licht
Ze liet haar blik verdwalen en sprong zo van ster naar planeet tot zon, en vanaf ergens verdween in dit heelal, keek ze terug naar beneden, over de onmetelijke afstand, onder haar, langs het ondoofbare licht van de First Lady of Jazz. Deze vrouw, bewandelt haar eigen pad, maar kent de sporen van legendes (….), zo luidde een fragment waarmee de Groningse stadsdichter Myron Hamming zangeres Fay Claassen introduceerde. Zij ontving haar vierde (!) Edison, voor het ‘geslaagde fonografische document’ Fay Live. ,,Fay Claassen is hiermee met recht in de voetsporen getreden van haar voorbeeld Rita Reys’’, oordeelde de jury.
Verbluffend
Na alle lof, speeches, hapjes en drankjes werd de avond op passende wijze afgesloten in de theaterzaal, met optredens van onder meer Hannes Minnaar, die delen van zijn prijswinnende Goldberg Variations speelde (waarom kan het publiek zelfs dan !@%%^%^!! niet stil zijn?!) en een verbluffende show van Peter Somuah en band, met een spetterend stuk van zijn prijswinnende album Outer Space. Veel meer jazz werd het niet.
