Gitarist Cory Wong draait zijn hand niet om voor jazz, funk, pop, rock, soul en r&b. Hij speelt het allemaal met hetzelfde aanstekelijke enthousiasme. Hij is onderdeel van Vulfpeck en The Fearless Flyers en op sociale media staat hij bekend om zijn humor en zelfspot. Maar vergis je niet: Wong weet precies wat hij doet. ‘Ik tolereer geen middelmatigheid en streef naar het allerbeste binnen elk aspect van muziek.’ Zijn soloalbum Power Station verscheen in april.
Tekst: Maartje Hoofs
Schreeuwend en met een karatetrap van het ongecontroleerde soort, springt Cory Wong het podium van Madison Square Garden op. Het is december 2019, de wereld ziet er totaal anders uit en zijn band Vulfpeck speelt voor twintigduizend man in een uitverkochte arena. Wong: ‘Toen ik daar stond voelde ik de met energie geladen zaal, echt ongekend. Er hing zoveel spanning en opwinding in de lucht. Mensen uit de hele wereld waren naar New York gereisd om erbij te zijn. Onze ouders en families waren er. We hebben ongelofelijk veel plezier gehad.’ Wong praat niet voor niets in superlatieven, de show in Madison Square Garden is een triomf voor Vulfpeck. Vaste leden Jack Stratton, Theo Katzman, Woody Goss, Joe Dart en Wong namen er als voormalig internetfenomeen zonder radiohits, een behoorlijk risico mee een zaal van dit formaat te boeken. ‘Het werd ons afgeraden, maar wij vertrouwden op de band en durfden de gok wagen. Als bandleider en organisator van het evenement heeft Jack er de meeste stress van gehad. Ik heb hem mentaal zo veel mogelijk gesteund. Na de show hebben we een lange pauze ingelast. Voor Jack voelde het alsof hij Mount Everest beklommen had en daarna weer moest opladen.’ Als je op zo’n iconische plek speelt, maak je ook een statement. ‘Je telt ineens mee en wordt serieus genomen. Niet dat ik na die show plotseling een betere gitarist was, maar je wordt toch gezien als die band die de ‘Garden’ uitverkocht.’ Glunderend: ‘Ik was er zo klaar voor. Het was een droom.’
Prince
Cory Wong (1985) spendeert een groot deel van zijn tienerjaren in Minneapolis aan MTV-kijken. ‘Ik was gek op funk gebaseerde bands waarin de basgitaar een prominente rol heeft, zoals Red Hot Chili Peppers en Jamiroquai.” In Minneapolis kun je natuurlijk niet om Prince heen. ‘Prince was overal. Zijn aanwezigheid was vanzelfsprekend voor mij, want iedereen met wie ik speelde had ooit met hem gespeeld. Natuurlijk is hij hier groot, dit is zijn thuisstad, dacht ik. Pas toen Prince overleed realiseerde ik me dat hij een wereldwijd fenomeen was en hoeveel impact hij had. Iedereen hield van Prince.’ Wong nam vorig jaar The Paisley Park Sessions op in Prince’s legendarische studio. ‘Een deel van mijn band bestaat uit oud-leden van zijn band. Een paar van hen waren voor het eerst sinds zijn overlijden weer in zijn studio. Daarom koos ik bewust voor een opbouw- en een opnamedag. Op de eerste dag vlogen de anekdotes over en weer: ‘Op die bank zat ik van twee uur ’s middags tot twee uur ’s nachts op Prince te wachten, omdat hij ergens aan werkte en wij stand-by moesten staan. Ik ben in slaap gevallen.’ Sonny T. (Thompson, tussen 1991-1996 lid van New Power Generation) loopt daar rond en roept ineens: ‘Dat is mijn gitaar. Mijn basgitaar hangt aan de muur!’ Ik denk niet dat je ‘m nog terugkrijgt, zei ik.’ Wong lacht. ‘Paisley Park is een bijzondere plek en een creatief toevluchtsoord.’
Jazzcatalogus
Wongs vader fungeerde als toegangspoort naar jazz. ‘Hij had een enorme platencollectie en hield van verschillende soorten jazz. En dan niet zoals sommige mensen zeggen: ‘Mijn ouders hielden heus ook van jazz’, waarmee ze bedoelen dat ze een paar Sinatra-albums, iets van Stan Getz en Kind Of Blue van Miles Davis hadden. Mijn vader organiseerde zijn collectie als volgt: ‘Hier staat de ECM-catalogus, daar de CTI-catalogus, verderop staat de Blue Note-catalogus en alles van Columbia Records.’ Hij hield ook van fusion: Weather Report, Mahavishnu Orchestra, The Headhunters, enzovoorts. Naarmate ik meer interesse in muziek kreeg, bracht hij platen uit zijn collectie onder mijn aandacht. Als ik iets leuk vond, had hij een vervolgplaat voor me en als ik een effect mooi vond, wist hij wie dat effect nog meer gebruikte en op welke plaat. Ik leerde het meest over jazz door er gewoon naar te luisteren.’
Je las een deel van het uitgebreide interview dat Jazzism met Cory Wong had. Het hele interview vind je in Jazzism 3-2022. Klik hier voor het magazine.
