Het voelt als thuiskomen om na bijna drie jaar weer naar North Sea Jazz te mogen. Het belooft een mooie dag te worden met publiekslievelingen Ibrahim Maalouf, Gregory Porter en diva Diana Ross.
Tekst: Angelique van Os en François van de Linde
De eerste uren zijn logistiek even wennen, want het vernieuwde Ahoy biedt een totaal ander aanzicht. Veel ruimer van opzet, zoals de moderne en hogere Amazon-zaal en een uitgebreid Food Square. Dat is absoluut een verbetering, maar biedt ook wat keuzestress, aangezien je nog meer meters aflegt. Sommige nieuwe zalen waren toch nog te klein, zoals de nieuwe Missouri waar Gretchen Parlato na lange tijd weer te zien was.
Liz Wright
De vrijdag presenteert al vroeg in de middag de nodige grote namen, zoals George Benson, Eric Vloeimans en Louis Cole met het Metropole Orkest. In de Amazon maakt Lizz Wright haar opwachting in een speciale setting met het Rotterdams Philharmonisch Orkest onder leiding van Bastien Stil. De Amerikaanse Wright met de warme, donkere en serene stem zingt haar jazzy gospel songs met zoveel gemak en diepgang: het lijkt haar nauwelijks moeite te kosten. Wright en het orkest vorm een mooie match, ondanks dat ze elkaar in de eerste stukken even moeten vinden. De arrangementen zijn subtiel, bijna filmisch en de strijkers hebben een fluwelen sound. Na wat oudere, melancholische stukken als Old Man en Dreaming Wide Awake, verandert de sfeer met swingende gospel met een glansrol voor Wrights pianist Kenny Banks. Toch blijft de zangeres vooral bij haar uitgesponnen, delecate ballads. Niet verrassend, maar wel van topniveau.
James Francies
We gaan door naar pianist James Francies. De toetsenist maakte al indruk als sideman bij Pat Metheny, The Roots en Mark Ronson. Dat zegt iets over Francies wendbaarheid en grote talent, ondanks zijn slechts 27 lentes jong. Nu imponeert hij met zij trio, bestaande uit Burniss Travis (bas) en Jeremy Dutton (drums). Francies geeft gelijk vol gas met een drum’n bass achtige groove. Vliegensvlug beweegt hij zich over het klavier, waarbij diverse ritmewisselingen plaatsvinden. De pianist switcht net zo gemakkelijk over op fusion en tovert een dosis soundscapes uit zijn synthesizer, inclusief computersamples. Ondanks zijn excellente virtuositeit en technische souplesse mag Francies wat spaarzamer zijn met noten. Geen muziek voor ongeoefende oren, maar Robert Glasper heeft zonder twijfel concurrentie.
Ibrahim Maalouf
Iemand die met gemak de Maas op zijn kop zet is Ibrahim Maalouf. Met zijn bombastische mix van jazzrock, hiphop en Middenoosterse sound geeft hij een vette show, maar het hakt er wel in. Qua geluid en volume is het te heftig, waardoor de zaal eerder wat beduusd raakt in plaats van enthousiast.
Marike van Dijk
Ze heeft er twee jaar op moeten wachten maar eindelijk is het dan zover. Marike van Dijk mag haar North Sea Jazz Compositieopdracht uitvoeren. Haar werk Stranded is geïnspireerd op haar ervaringen tijdens de lockdown in Australië en heeft veel weg van een suite die laveert tussen berusting en een woede uitbarsting. Die tegenpolen weet ze heel goed uit te venten met haar grote band, waarin twee drummers stevige ondersteuning verlenen aan saxen, trombone, gitaar, cello, piano en Fender Rhodes-orgel. Het koper knalt af en toe ongenadig en loepzuiver boven de gruizige grooves uit. Van Dijk soleert vloeiend maar de rauwere verhaaltjes van Ben van Gelder sluiten beter aan bij de luide en enerverende fragmenten. Haar nieuwerwetse fusion doet een beetje denken aan progbands als Gong. Ondeugend en bedwelmend maar heimelijk toch erg strak. Op de langzame, stemmige en onheilspellende intermezzo’s wordt door het publiek in de nieuwe Missouri zaal wat lauwtjes gereageerd.
Delvon Lamarr Organ Trio
Dat gaat er bij het Delvon Lamarr Organ Trio anders aan toe. De multi-instrumentalist zei onlangs in Jazzism dat hij er tegenwoordig erg van geniet om met zijn orgel simpelweg het publiek te vermaken. Daar slaagt zijn trio met haar op New Orleans funk-geënte jazz wonderwel in. Van dik hout zaagt het drietal uit Seattle planken, die er door het opgewekte publiek op Congo Square bijna worden uit gesloopt. De nonchalante en humoristische Lamarr heeft zijn publiekstrekkende evenknie gevonden in gitarist Jimmy James: ‘die weirdo met die grote Afro’. James speelt heerlijke prikkelende funklicks. Daarnaast gaat hij zich te buiten aan uitzinnige parodieën op Jimi Hendrix, tot spelen met de voortanden aan toe. Gelukkig onthoudt hij zich tijdens het subtiele Move On Up van Curtis Mayfield van solistisch commentaar. Dat wordt swingend en vakkundig verzorgd door de bandleider.
Ambrose Akinmusire
Voor het serieuzere werk zit men in de bomvolle Madeira, waar vier acts de overleden trompetgrootheid Roy Hargrove eren. Met de opvolging zit het sinds de komst van Ambrose Akinmusire wel goed. Net als Hargrove staat Akinmusire met beide benen in de traditie terwijl hij tegelijkertijd lustig durft te experimenteren met andere stijlen. De intensiteit van zijn postmoderne progressieve jazz is voelbaar. Vanavond toont Akinmusire zich vooral een meester van de ballad, die hij adembenemend opbouwt met lieflijk gefluister, kittige zuchten en geile klaroenstoten. Zijn jonge collega Giveton Gelin zoekt het een paar uren later tijden de Roy Hargrove Celebration meer in de traditionele, uitbundige hard bop. De mooiste solo komt overigens van de Nederlandse Timothy Banchet, in al zijn vurigheid en gebalanceerde spel een pianist die de historie van North Sea Jazz Festival perfect belichaamt.
