In Blues Village Grolloo is de blues prominent op de kaart gezet. Deze editie stond gepland als de laatste. Vlak voor het eind maakte MOJO bekend dat HIBF nog éénmaal gaat plaatsvinden op 9 en 10 juni 2023.
Tekst: Roland Huguenin | Foto’s: Joke Schot
De eerste dag gaat rustig van start in Grolloo. In de verduisterde tent vergeet je al snel dat buiten de zon hoog aan de hemel staat. Curtis Salgado geeft een meeslepende warming up. De grand old man omhelst ons met zijn tedere passie voor gospel, blues en rock-’n-roll. Danielle Nicole daagt uit om de blues te ondergaan. Ze combineert pure rauwheid met ongepolijste onbevangenheid tot een innemend explosief mengsel.
Southern Avenue is een jonge band uit Memphis, geleid door de Israëlische gitarist Ori Naftaly, die tijdens de International Blues Challenge 2013 in contact kwam met locals. De band staat bol van goede ideeën en brengt een frisse opzwepende sound met psychedelisch randjes. Zangeres Tierinii Jackson zingt overweldigend en danst mooi. De Limburgse band DeWolff zet de tent flink op stelten. Met hun ‘campy’ bluesrock gaan ze tot de rand. Het trio houdt de vaart er goed in en krijgt een laaiende feedback uit de zaal.
Aan het eind van de avond wordt de tent plat gespeeld met een weergaloos optreden van Danny Vera. Hij is de ideale entertainer en dompelt zijn publiek onder in een warm bad. Met een bigband, strijkers en een spetterend decor, gooit hij zijn optreden over de Amerikaanse boeg. Hij bedankt Johan Derksen voor de kans om in Grolloo te kunnen staan, waarvoor hij een ovationeel applaus ontvangt. De show eindigt met een droogkomische ‘therapeutische’ sessie waarin hij alle agressie en boosheid relativeert. Hij is gekomen om zijn liefde met ons te delen.
2e dag
De tweede dag begint met een optreden van Caron ‘Sugaray’ Rayford. Hij presenteert een explosief mengsel van gospel, blues en funk, met een diep doorleefde passie. Zangeres Kat Riggins eist alle aandacht voor zich op. Twee jaar geleden tekende ze bij het platenlabel van Mike Zito en nu bundelen ze hun krachten in dit concert. We genieten volop van het geavanceerde, subtiele en vette gitaarspel van Zito. Een hoogtepunt van de dag.
Als Christone ‘Kingfish’ Ingram (23) zijn eerste nummer heeft gespeeld, beseffen we dat dit wonderkind van de blues, een reïncarnatie moet zijn van heel veel illustere voorgangers, waarvan hij al het DNA lijkt te hebben opgezogen. Een overweldigend optreden. “Zo moet het” concludeert een nuchtere Drent droogjes, zodra het slotapplaus is weggeëbd.
Walter Trout:
“It feels great to be back at HIBF. Let’s say it honestly: everywhere it feels better than sitting home for one year and a half on my fuckin lazy ass”
3e dag
De derde dag start met een frisse openingsset van Solomon Hicks. Zoveel talent toont deze bescheiden meestergitarist in zijn pure, onbevangen en virtuoze gitaarspel en zang. Zijn timing houd je op het puntje van je stoel. Zijn muziek beweegt tussen teder en rauw, in een geraffineerde mix van blues en stevige rocklicks. Kippenvel vanaf de eerste noot.
Wow, wat een mooie entree maakt Chris Caine. Hij is vergroeid met zijn gitaar die huilt, zingt, juicht en straalt. Zijn spel ademt charme en warmte zonder enig effectbejag. In een eerbetoon aan Ray Charles bespeelt Chris de piano, begeleid op Hammond B52.
Blues Village Grolloo zou niet bestaan zonder Harry Muskee (Cuby + Blizzards). HIBF is een eerbetoon aan hem. Zestig jaar geleden streek hij neer in Grolloo en ontwikkelde zich daar tot de grootste bluesmuzikant die Nederland heeft gekend. Hij wordt herdacht door Erwin Java, die vanaf 1986 gitarist was in zijn band, en nu de theatervoorstelling ‘Muskee – So Many Roads’ bedacht, met zanger Erwin Nyhoff in de hoofdrol. ‘Somebody will see someday’ wordt breekbaar gezongen door Tineke Schoemaker.
The War and Treaty is het Amerikaans echtpaar Michael en Tanya Trotter en hun band. Muzikaal zijn ze beslist, ze hebben humor en Tanya heeft een verpletterende stem, maar veel meer dan een charmeoffensief wordt het niet. Jools Holland en zijn all stars bigband serveren een flitsende the-show-must-go-on, met rijk variété. Vijf kwartier knallen en leuke gasten brengen onderhoudend vermaak, maar een show als deze is toch ook wel wat te oubollig voor dit festival. Het was vooral leuk om Pauline Black & Arthur “Gaps” Hendrickson van The Selecter terug te zien met ‘On my radio’.
Vintage Trouble doet de slotact. Wie er in 2017 bij was in Grolloo, herinnert zich de stampende show van deze band. De energie en warmte zijn nog steeds in ruime mate aanwezig, maar we zien ook dat zanger Ty Taylor meer leunt op soulvolle songs, waarin hij reflecteert op pijn en verdriet in zijn leven. De band is gegroeid met repertoire waarin extase wordt afgewisseld met fragiele diepgang.
Wederom presenteerde HIBF een gevarieerd programma met veteranen, sterren en jong talent. Hier en daar sprak ik gerijpte bluesliefhebbers die de ‘roots’ missen. Zij zouden graag zien dat het festival ook teruggrijpt naar de ‘oerblues’. Ik sprak ook een jongen van 25 die ontzettend blij is hij dat dit festival kan meemaken. Voor hem wordt het verleden juist tastbaar in Grolloo. “Qua leeftijd hoor ik hier niet thuis, als ik zo om me heen kijk” zei hij. Zijn eigen generatie is voornamelijk bezig met clichés of mechanische ‘muziek’ en heeft nauwelijks besef van een verleden. Danielle Nicole legt gevoel in haar muziek en hij vereert Walter Trout, want voor hem is hij de absolute gitaargod.
