De Jazz Not Jazz 10 zet de tien meest invloedrijke en actuele platen op het gebied van jazz op een rij. Niet gebaseerd op verkoopcijfers, maar op de smaak van de voorhoede van de vaderlandse jazzscene. Dj’s, organisatoren, programmeurs, muzikanten, programmamakers en journalisten bevolken het colofon. De Jazz Not Jazz 10 bevat muziekgenres die door jazz beïnvloed zijn, want jazz wordt door ons zo breed mogelijk benaderd. Daarom misstaan soul, funk, blues, world, broken-beats, hiphop en singer-songwriters niet in de lijst. Kortom: de Jazz Not Jazz 10 is jouw barometer in een muzikaal omvangrijk landschap. Met naast gevestigde namen meer dan genoeg ruimte voor nieuwe initiatieven.
1. Ibrahim Maalouf – Red & Black Light (Impulse)
2. Ibrahim Maalouf – Kalthoum (Impulse)
3. Sons of Kemet – Lest We Forget What We Came Here To Do (Naim)
4. Plaistow – Titan (Eigen Beheer)
5. Christian Scott – Stretch Music (Ropeadope)
6. Pérez, Patitucci, Blade – Children Of The Night (Mack Avenue)
7. Floating Points – Eleania (Pluto)
8. Kapok – Glass To Sand (Kerfstok)
9. Matthew Hallsall & The Gondwana Orchestra – Into Forever (Gondwana)
10. Nils Frahm – Late Night Tales (Late Night Tales)
Je kunt heersen en heersen. Ibrahim Maalouf, de Frans-Libanese stertrompettist, neemt als een keizer de bovenste twee posities van deze nieuwe Jazz Not Jazz 10 zonder enige tegenspraak in.
Met een klein onderling puntenverschil is het Red & Black Light-album, de combinatie van jazz met electropop, de bovenliggende partij. Met de ode aan de Egyptische zangeres Oum Kalthoum als nipte tweede. Maalouf is momenteel de man, zonder enige twijfel. Op afstand gevolgd door een reeks aan interessante releases, Sons Of Kemet voorop. Dit Londense kwartet rond Shabaka Hutchings (ook lid van de ethio-jazzgroep Heliocentrics) kent sowieso een aparte samenstelling met sax, tuba en dubbele drums.
Hiermee roept het een waarlijk extatisch huwelijk tussen melodie en ritme op. Live schijnt dit nog beter te werken, dus check it out. Op de vierde plaats het album Titan van het Zwitserse trio Plaistow, een plaat waarop de band de totale muzikale vrijheid viert. De composities, van prachtig ingetogen en sfeervol naar dwingend, duwend en trekkend, overtuigen omdat ze onpeilbaar zijn en daarmee een weg naar hoofd en hart vinden.
Daarna Christian Scott, overlever uit de vorige Jazz Not Jazz 10. Zijn Stretch Music verwijst naar het overschrijden van genres, stijlen en culturen. Een zeer creatieve plaat, die je ook als app kunt downloaden, zodat je de nummers zelf ook kunt ‘stretchen’.
Scott wordt gevolgd door de lichtkinderen van de Panamese toetsenist Danillo Peréz, bassist John Patitucci en drummer Brian Blade, al jarenlang het vaste trio achter meestersaxofonist Wayne Shorter. Op hun eigen album versmelt dit trio op subtiele wijze latin en jazz tot een magisch geheel: boeiende plaat van de eerste tot de laatste noot.
Al sinds 2009 brengt producer Samuel Shepherd aka Floating Points aan de lopende band singles en ep’s uit met warme, subtiele en dansbare elektronica. Dit doet hij naast een studie neurowetenschappen. Dit najaar is het dan eindelijk tijd voor een volledig album, Elaenia, waarop deze goede vriend van Four Tet en Caribou de verwachtingen helemaal waar maakt.
Kapok, ons eigen avontuurlijke trio, is weliswaar gezakt van twee naar acht, maar weet zich desalniettemin te handhaven met de eigenzinnige vernieuwingsdrift van hoornist Morris Kliphuis en zijn twee maten. Op de voet gevolgd door trompettist-componist Matthew Halsall en zijn Gondwana Orchestra. Wat een rijke plaat is dit: vol lagen, soul, strijkers, oosterse elementen, grooves. Halsalls spirituele jazz overtreft zichzelf.
Tot slot een nieuwe aflevering van de ge-wel-di-ge serie Late Night Tales, ditmaal met de Duitse pianist en componist Nils Frahm. Hij mixt composities van onder andere John Cage, Four Tet en Boards Of Canada met eigen werk tot een even delicate als hypnotische reis door de wereld van moderne en klassieke muziek. Een mooiere afsluiting van deze editie Jazz Not Jazz 10 is niet denkbaar.
