Onder de noemer vakmanschap presenteert Gent Jazz vandaag haar programmering: musici die creëren vanuit noodzaak. Doet niet elke jazzmusicus dat?!
Tekst: Angelique van Os
Fotografie: Jos Knaepen
Enfin, met opener Bony King (Bram Vanparys) herleeft de Amerikaanse folk in het kielzog van Neil Young, Bob Dylan en Bon Yver. Mooie uitgesponnen liedjes met fraaie teksten hoor, maar de keuze om deze popact op het festival te presenteren is compleet onduidelijk. De link met jazz is hier volledig zoek
Swingende afrobeat
Dat geldt gelukkig niet voor Ginger Baker’s Jazzconfusion, waar improvisatie de boventoon voert. Het contrast met de vorige act is dan ook groot. De drummer, bekend van samenwerkingen met Fela Kuti, Bill Laswell, Max Roach en vooral in een ver verleden van Cream, combineert afrobeat met (be)/bop invloeden. Afrikaanse ritmes komen extra tot leven door de Ghanese percussionist Abass Dodoo. Baker kan zelf ook nog behoorlijk swingen, hoewel hij het snelle werk niet meer kan bijbenen met zijn 75 jaar en lichamelijke gebreken. In zijn presentatie klinkt hij fragiel en broos, wat gelukkig grotendeels niet voor zijn spel geldt. De intermezzo’s tussen de drummers zijn vermakelijk om naar te kijken en luisteren. Daarnaast speelt saxofonist Andy Sheppard rijke melodieën en aanstekelijke improvisaties. Ook bassist Alec Dankworth krijgt ruimte om zijn instrumentale kundigheid te tonen. Enig nadeel is dat de set een aaneenschakeling van solo’s is, waardoor het wat langdradig en voorspelbaar wordt.
Automatische piloot
Dan door naar ‘The Man’, waar heel Gent voor lijkt te zijn gekomen. Het festivalterrein barst uit haar voegen. Sir Morrison geeft act de présence op zijn altsaxofoon met een niet al te sterke solo en een dunne toon, iets dat hij later in de show meermaals herhaalt. Kan hij beter niet doen.
Zijn humeur is goed, evenals zijn stem, hoewel zijn teksten grotendeels onverstaanbaar zijn. De zanger brengt een mix van zijn rijke oeuvre: blues, folk, pop en een vleugje jazzsoul. De combinatie van mondharmonica en een vocoder die zijn stem vervormt heeft een mooi effect in een swingende blues. De spanningsboog is echter wel te lang, waardoor sommige stukken wat langdradig worden zonder naar een climax toe te werken. Van Morrison en diens band tonen zeker hun ambachtsschap met sfeervolle songs, maar het gevoel beklijft dat er op de automatische piloot wordt gespeeld, er weinig ruimte voor solo’s zijn en alle spontaniteit ontbreekt. Sterker nog, er is geen enkele vorm van interactie! Immers, Van Morrison doet zijn ding en that’s it! En dat terwijl het publiek zo graag wil. Na afsluiter Gloria verlaat de ster zelfs vroegtijdig het podium zonder toegift en zonder het publiek te bedanken. Wat een arrogantie en daardoor anticlimax van een op zich aardig concert.
