Het is een warme dag in Gent. De zon schijnt fel, de terrasjes zijn gevuld en cocktails en bier vloeien rijkelijk. Langzamerhand druppelen de eerste bezoekers de tent in, maar voor veel Gentenaren is het blijkbaar nog te vroeg voor de eerste hoofdact, Rhiannon Giddons.
Door: Angelique van Os
Fotografie: Jos Knaepen
Zonde, want de voormalige frontvrouw van de Carolina Chocolate Drops vertolkt overtuigend een mix van bluegrass, roots, gospel en folk. Ze brengt een eerbetoon aan singersongwriters zoals Bob Dylan, Dolly Parton en Nina Simone. De instrumentatie met akoestische instrumenten als de banjo, viool (die Giddens zelf bespeelt), cello, castagnetten en contrabas sluit hier goed bij aan. De zangeres geeft een eigen draai aan de nummers, soms met een rauw bluesrandje, soms scattend. De link met jazz is echter wel erg ver zoeken – zeker wanneer ze in het Schotse Gaelic zingt-, en haar songs zijn teveel van hetzelfde om een hele set te blijven boeien. Wel geven de musici elkaar veel ruimte. Overigens onvoorstelbaar dat zoveel mensen totaal ongeïnteresseerd in de muziek zijn en dwars door de voordracht heen praten. Heel storend!
Ook is het hinderlijk dat er te weinig zitplaatsen zijn en er tijdens de concerten er niet in de tent gezeten mag worden, zeker voor mensen die slecht ter been zijn en niet lang kunnen staan. Het is wrang dat de VIP-tribune zo goed als leeg is tijdens de eerste twee hoofdacts, en ruim twee a driehonderd stoelen biedt. Misschien toch deels zitplekken creëren voor een volgende editie?!
Mooie dialoog
De Britse Laura Mvula stal al de show op NSJ met het Metropole Orkest en doet dat nu dunnetjes over. Ze speelt met een kleinere maar opvallende bezetting: harp, twee strijkers (haar broer en zus), drums, contrabas en backingvocals. Heel sfeervol, dromerig, romantisch en puur. Zelf kruipt Mvula ook achter de toetsen. Ondanks dat de songs soms klein en intiem zijn, verveelt het geen moment, wat ook geldt voor haar diepe, warme stem en oprechte voordracht. Qua arrangementen gebeurt er genoeg, is er gelaagdheid en vormt de zangeres een mooie dialoog met haar band. Halverwege gaat het tempo omhoog en neemt de dynamiek toe met onder andere een swingende ode aan Nina Simone, See line Woman. Tot dusver de beste liveshow.
Razende komeet
Rond half acht slaat het weer om en al snel valt het met bakken uit de hemel. Iedereen haast zich naar de tent, mede omdat Gary Clark Jr. zijn opwachting maakt. De man uit Austin, Texas, wordt geprezen om zijn rauwe blues-en soulsound en gelijkenissen met zijn voorbeeld Jimi Hendrix. Hij past perfect in het festivalthema van dit jaar: focus op de gitaar. Met het opzwepende openingsnummer vol distortion en scherpe sexy solo’s zet hij direct de toon. Energiek, gillende gitaren en een hoog rock ’n roll-gehalte volgen het komende uur. De tweede gitarist, Eric ‘King’ Zapata, incognito met poncho en grote hoed op, geeft ook een strak staaltje gitaarspel weg en drummer Johnny Radelat werkt zich flink in het zweet. Over Clark is niets te veel gezegd, als een komeet raast hij voorbij. De euforie van het derde nummer, When my train pulls me in, komt misschien wat vroeg. Hij overstijgt zichzelf hier volledig met een sublieme lange solo en overtreft dat gevoel daarna niet meer. Vervolgens neemt hij gas terug. Gelukkig maar, want het duizelt. Syncopen overheersen nu in staccato ritme, opgevolgd door een gevoelige ballad en vervolgens gaat hij verder in de vijfde versnelling met een vrolijk bluesstuk. Rond het donkere Numb dampt hij van het zweet. Soms vallen de solo’s wat in herhaling, maar wat een muzikaliteit, wat een gevoel en virtuositeit. Het wordt een flinke klus voor de slotact, Rodrigo y Gabriela, om over Clark’s heerlijke gitaargeweld heen te komen.
Strak staaltje samenspel
Het Mexicaanse duo staat niet voor het eerst op het festival, wat wellicht de reden is dat ze als slotact geprogrammeerd zijn. Rodrigo y Gabriela brengt een strak staaltje akoestisch samenspel. Perfect op elkaar ingespeeld weten ze moeiteloos het publiek op te zwepen met hun vingervlugge technieken en hulpmiddelen zoals een bierflesje. Hun repertoire beweegt zich tussen allerlei genres, van metal, rock, folk tot zelfs vlagen flamingo en klassieke invloeden. Ze spelen ook regelmatig covers van hun helden (Hendrix, Zeppelin en Metallica). Het is zeer vermakelijk om de twee samen aan het werk te zien en gezien het volume en de instrumentale invulling dat ze creëren, krijg je soms het gevoel dat er een hele band staat. De stukken boeien echter te weinig om een volledig concert interessant te houden en er is gebrek aan diversiteit. Gelukkig volgt er een verrassende wending doordat Rodrigo zo’n twintig a dertig man uit het publiek plukt en uitnodigt om op het podium te komen. Interactie alom en springende en dansende mensen die uit hun dak gaan. Een swingend feestje!
