Gitaarfenomeen Julian Lage maakt een genre-overschrijdende fusie van jazz, blues, country en populaire muziek. Hij deed gastoptredens op de Blue Note-platen van Nels Cline en Charles Lloyd. Squint, het debuut van Lage’s trio op dat legendarische jazzlabel is wederom een wonderbaarlijke cocktail van stijlen.
Gitaar, gitaar en nog eens gitaar. Dat is in het kort het leven van Julian Lage (1987), die al op zijn vijfde begon met gitaarspelen. Als wonderkind deelde hij op zijn negende het podium met Carlos Santana en als tiener maakte hij jarenlang deel uit van de band van vibrafonist Gary Burton. Onder begeleiding van Burton, gitarist Jim Hall en mandolinespeler David Grisman ontwikkelde Lage zijn typerende mengeling van jazz met andere Amerikaanse traditionele muziek. En of het nou op akoestische gitaar of Fender Telecaster is, een plaat van Lage valt geheid in de prijzen of krijgt op zijn minst positieve kritische waardering. Tegenwoordig is Lage deel van de Blue Note-familie. Hij nam voor het legendarische label al twee platen op met Nels Cline, de avontuurlijke gitarist van de band Wilco. Vorig jaar nam Lage deel aan het gerenommeerde livealbum 8: Kindred Spirits van tenorsaxlegende Charles Lloyd.
Squint
Zijn laatste album Squint is het debuut van Lage’s trio op Blue Note. Samen met bassist Jorge Roeder en drummer Dave King, bekend van The Bad Plus, boetseert Lage een organisch geheel uit blues, country en subtiele of roerige triojazz. Hij heeft ook een klassiek getint stuk toegevoegd. Je kunt het zo gek niet bedenken of Lage waagt zich eraan. Zo blijft hij met zijn virtuoze en vloeiende gepluk aan de snaren bouwen aan een mozaïek van Amerikaanse muzikale folklore die het midden houdt tussen werk van voorgangers als Bill Frisell en Marc Ribot.
Charles Lloyd als wegbereider
Een energiek luisterspel is Squint ongetwijfeld. De losse maar verfijnde puls van het trio komt bijvoorbeeld tot uiting in Boo’s Blues. De band gaat polyritmisch de diepte in met Familiar Flower, Lage’s ode aan Charles Lloyd, die in de woorden van Lage ‘met zijn vrijzinnige maar integere crossover-muziek in de jaren zestig voor mij absoluut een wegbereider is geweest.’ Het zwoele Quiet Little Fuse schreeuwt bijna letterlijk om de fluwelen stem van soulheld Al Green. Het is een song met een verrassende akkoordenstructuur en spanningsopbouw. Dat geldt ook voor Saint Rose, de single van het album die sterk aan de americana van Wilco doet denken.
Tekst: François van de Linde
Foto: Alysse Gafkin
