Traditiegetrouw staan er in de tweede helft van Gent Jazz meer pop- en soulgerelateerde acts centraal.
Door: Angelique van Os
Fotografie: Jos Knaepen
De eerste dag, woensdag 15 juli, brengt een line-up vol vrouwelijke singer-songwriters, met een ‘French Touch’. We stappen in bij de tweede act, -de vreemde eend in de bijt, want dit is een Britse- Andreya Triana. De muze van Flying Lotus en Bonobo doet qua uitstraling denken aan landgenote Lianne La Havas door haar naturelle look en voorkomen. De zangeres werd in 2006 ontdekt door Flying Lotus met wie ze de hit Tea Leaf Dancers opnam, nam haar debuut op met Bonobo en releaste haar tweede album begin dit jaar met hulp van Aqualung. Geen verkeerde start.
De singer-songwriter met de intense, donkere stem begint veelbelovend met een toegankelijke mix van nu-soul, elektronische invloeden, soms afgewisseld met fraaie koortjes en soundscapes op haar loop-station. Laatste is een mooie toevoeging aan het geheel en geeft haar heldere stem meer gelaagdheid.
Intrigerende dame
Halverwege gaat de vaart uit de show doordat ze te veel kleine en ballad-achtige songs achter elkaar speelt. Dat lijkt nog wat vroeg voor het Gentse publiek. Gelukkig zijn er meer swingende stukken, hoewel de rustige, intieme liedjes de overhand hebben. Jammer, want de songs waarin ze meer gas geeft smaken naar meer en zijn dynamischer. De grote tent is te massaal voor de ingetogen stukken. Daarnaast is er weinig interactie op het podium. Ook is het ene nummer interessanter dan het andere. Wel een veelbelovende artiest met een eigen sound, groot bereik en intrigerende dame om naar te kijken.
Het festivalterrein is flink uitgebreid, met een apart veldje voor The Garden Stage, waar nu ook de eettentjes zich bevinden. Ook is de tent van hoofdpodium verbreed (met nu ruimte voor 4000 man) en aangevuld met een mooie hoge tribune, achterin de zaal, waar publiek onder kan staan. Er is een grote wijn- en cocktailbar en een koffieatelier (alles overigens flink aan de prijs!) Enerzijds komt het de vergroting het festival zeker ten goede, het is dynamischer en de spreiding tussen de podia is beter, anderzijds zijn er door de drukte minder zitplekken en is er minder rust.
Sensuele trip
Enfin, terug naar de muziek. Publiekslieveling Melanie de Biasio maakt na een jaar opnieuw haar opkomst met twee hele ingetogen stukken, waarbij ze helaas niet de aandacht van het druk pratende en bewegende publiek krijgt. De opbouw en suspense zijn heel sfeervol, maar houden niet de aandacht van het publiek vast. Pas wanneer de band gas geeft en hypnotiserende ritmen en grooves inzet, overstemt ze de zaal. Doodzonde en hinderlijk voor wie in stilte wil genieten. Die ervaring was er vorig jaar niet. Aan haar voordracht ligt het niet, want het siert de zangeres dat ze zo met stilte en ruimte speelt en zichzelf volledig in de muziek verliest. De Vlaamse won afgelopen jaar niet voor niets een EBBA Award en was te zien in diverse Britse shows. Ze fluistert, streelt, zucht en beweegt zich sexy over het podium. Een sensuele trip alom.
Qua repertoire is er echter te weinig diversiteit, de songs hebben veelal dezelfde opbouw, wat ook geldt voor haar zang. De Biasio zingt tevens veel binnen hetzelfde bereik, wat na een aantal nummers de spanning wegneemt. Dat is jammer, want het maakt de set voorspelbaar en te veel van het zelfde. Ook ontbreekt elke vorm van interactie met het publiek.
Franse sensatie
Op naar de slotact, en dat belooft wat! De Franse sensatie ZAZ (Isabelle Geffroy) deelt het podium speciaal voor het festival met een -op haar verzoek- 15- tellende lokale (big)band. Er is nog meer publiek, laatkomers komen blijkbaar speciaal voor de singer-songwriter die met haar laatste album, Paris, een ode bracht aan Franse klassiekers en chansons. Geen origineel repertoire of uitwerking, maar wel een sterke show met veel enthousiasme.
ZAZ krijgt een warm onthaal wanneer ze vanuit de duisternis het podium betreedt, begeleid door een akoestisch kwartet van bas, gitaar, sopraansax en accordeon. Haar stem klinkt erg hees, wat haar signatuur blijkt te zijn.
Bij het tweede stuk is haar band qua omvang behoorlijk uitgebreid, wat qua sound en instrumentatie de hoogtijdagen van de jaren ’20 en ’30 in Parijs doet herleven. Alsof je een vaudeville-club betreedt. Met veel bravoure zet de zangeres de toon. Onvoorstelbaar, de tekstomvang die ze moet onthouden, zeker gezien het hoge tempo waarin de nummers elkaar opvolgen. Voor het eerst is er vanavond ook improvisatie te horen, zowel instrumentaal als vocaal. De vocaliste geeft haar gelegenheidsband veel ruimte en zweept het publiek op, wel over de top met constant geschreeuw en gejoel.
Halverwege betreden vier zangers annex dansers het podium. De act met The Last Time I saw Paris is een aardig intermezzo, hoewel de zang nog niet overtuigt. Dat verandert met het daarop volgende a capella duet met ZAZ. Diverse vrolijke duetten volgen. Het chansongehalte had wel iets minder gemogen, maar ZAZ is zonder meer een vrolijke en energieke afsluiting, waardoor je me een feel good gevoel naar huis gaat.
