We beginnen met de CMQ Big Band. Deze Spaans-Cubaanse band is vernoemd naar het befaamde Cubaanse radiostation CMQ dat in de jaren ‘40-‘50 doorlopend de muziek van Benny Moré op de playlist had.
De band heeft zijn werk opnieuw gearrangeerd en brengt dit daarmee opnieuw tot leven, in de stijl van Benny’s fameuze Banda Gigante. Moré was een echte wildebras, een soort Cubaanse James Brown en muzikaal kon hij werkelijk alles. Van de diepste trage bolero’s tot de meest heftige mambo, de oervorm van de afro-funk. Hoe mooi ook, het blijft een beetje een museaal statisch project.
Dat een carrière snel kan gaan, bewijst de Britse Lianne La Havas. In krap drie jaar tijd is ze uitgegroeid tot een publiekslieveling. Voor een groot podium als de Maas is ze nog wel te bleu. De balans tussen de zangeres en de band is soms uit evenwicht, wat vooral voor de koortjes geldt. Het concert valt af en toe stil door gebrek aan interactie. Ook klinkt La Havas’ stem erg hees waardoor ze hoge zachte tonen met veel lucht niet helemaal haalt. Mogelijk niet fit? Een sfeervol, maar mat concert dat te weinig tot z’n recht komt door de statische uitstraling en te weinig dynamiek.
Je kunt een speld horen vallen in de Yenisei zaal bij de Boy Edgarprijswinnaar van 2014, Jeroen van Vliet. Solo brengt hij het publiek in vervoering met zijn minimalistische, klassiek georiënteerde muziek en filmische soundscapes. Poëtisch spel, lyrische melodieën en dromerige harmonieën, sterk dynamisch weergegeven. Hij beheerst zonder twijfel de kunst van het weglaten en schakelt even gemakkelijk van klein naar groot. Hij lijkt zijn noten en akkoorden heel bewust te kiezen, beheerst en vol overgave. Het wordt tijd dat er een groot podium komt voor meer Nederlands talent als Van Vliet, zodat het brede North Sea-publiek ook onze eigen sterren beter kan leren kennen!
Voor een meditatief moment kunnen we terecht bij het nieuwe Britse trio uit Brooklyn: Dawn Of Midi. Ze verrasten eerder met het uitmuntende album Dysnomia en vertalen dit naar het podium op intrigerende wijze. Less is more, bij hen: celebrale hypnotiserende minimal meets ambient dance muziek, vol stugge ritmekronkels en soms gortdroge melodiegolven. Al met al: een trio om in de gaten te houden.
Dat de jonge Reinier Baas (1985) gevraagd is voor de speciale NSJ Compositie Opdracht zegt genoeg over zijn kwaliteiten. De gitarist presenteert een avontuurlijk ensemble vol geroutineerde improvisators met een glansrol voor de blazers, Ben van Gelder, David Kweksilber, Joris Roelofs en Natanael Ramos. En opvallend, er is geen pianist aan de ritmesectie toegevoegd. Die ontbreekt dan ook in de vurige en explosieve composities. Baas brengt een mix van experiment en toegankelijkheid. Soms werkt eerstgenoemde wat op de zenuwen, vanwege druk spuwende noten en geluiden. Verrassend blijkt er plots toch een verdienstelijke pianist op te duiken, wat tot onze verbazing Baas zelf is. Wat een wonderkind! Wel zonde dat de uitbundige muziek visueel niet strookt met de statische performance, dat komt doordat de blazers van blad lezen en er nauwelijks interactie met het publiek is.
Zuco 103 is na vier jaar afwezigheid en de soloprojecten van de bandleden weer terug. Ze vervangen Tom Ze. Na een voorzichtig begin in de Congo tent klinkt weer de vertrouwde brazilectro sound, de pittige mix van samba en elektronische muziek waar de band bekend mee werd. Boegbeeld zangeres Lilian Vieira, toetsenist Stefan Schmidt en drummer Stefan Kruger laten aangevuld met drums en bas oude brazilectro nummers horen maar ook nieuw werk, want in november komt er een nieuw album uit. In de oudere songs zijn ook de drum&bass-ingrediënten uit hun begintijd te horen. Een song van latere datum is bijvoorbeeld het catchy Nunca Mais. Daarna klinkt er een vreemde elektronische dancegroove die niet echt pakt tot het brazilectro verhaal weer wordt voortgezet met nieuwe onweerstaanbare grooves.
Nog meer Brazil in de Congo en nu puur met Bossa Negra rond Hamilton de Holanda (bandolim, een Braziliaans snaarinstrument) en zanger Diogo Nogueiria, aangevuld met percussie bas. Niet alleen bossa’s maar ook samba’s en Braziliaanse liederen. Het is alsof je publiek een kijkje neemt in de keuken van de Braziliaanse liedkunst. Tegelijkertijd zijn we getuige van De Holanda’s luisterrijke spel op de bandolim.
De Britse nieuweling Kwabs heeft in de hippe kringen in ons land al flink naam gemaakt. Ook zat hij al eens bij DWDD, prime time. Zijn terugkeer op het NSJF is uitdrukkelijk beter dan voorheen, zijn vocalen worden rijker en warmer, maar we twijfelen nog een beetje over de productie en de liedjes. Hij verzekerde ons dat dat debuutalbum er nu echt gaat komen en op basis van deze heel behoorlijke show kijken we daar reikhalzend naar uit.
Reikhalzend kijken we ook uit naar de slot ouverture van deze editie North Sea Jazz. Zie daarvoor onze laatste blog.
Team Jazzism: Angelique van Os, Nicole van Dam, Kees Smallegange, Rik van Boekel, Koen Graat & Paul Evers. Foto’s: Tom Beetz
