Paolo Nutini speelde vooral nummers van zijn laatste album Caustic Love. Zijn rauwe uithalen en gepijnigde blik zorgden voor een optimale beleving in een overvolle Nile. Hij had weinig interactie met het publiek.
Dat veranderde na Numpty, toen kon er ineens toch een lachje vanaf, maar het publiek toespreken bleef spaarzaam. Het hoogtepunt Iron Sky draagde hij op aan zijn crush in het publiek, wat hysterisch gegil tot gevolg had. Onder beelden van Chaplin in The Great Dictator kwam dit nummer bij het publiek, met de Charlie Hebdo-aanslagen in het achterhoofd, enorm aan. Pluim ook voor de vocale kwaliteiten van de achtergrondzangeres. Eindigen deed Nutini gedurfd, namelijk alleen met zijn gitaar. Niet iedereen in het publiek kon dit waarderen, waarschijnlijk teleurgesteld dat zijn grootste hit New Shoes niet aan bod was gekomen.
De verwachtingen waren hooggespannen bij de afsluitende act in de Hudson: The Bad Plus & Joshua Redman. En tijdens het eerste stuk blijkt dit al een gouden combinatie. Van klein, ingetogen toewerkend naar uitbundige climaxen. De mannen zijn in bloedvorm. Na het enigszins relaxte en ietwat mystieke openingsnummer slaat de sfeer volledig om met een wervelstorm van noten en improvisatie. Toch hervindt het kwartet zich op het moment dat het begint te duizelen. Mooi ook dat ze elkaar ruimte geven en soms spelen met stilte, zoals een interlude van pianist Ethan Iverson. Lyrisch, virtuoos, modern, eigenzinnig en origineel, deze muzikanten beslaan het allemaal.
Een ander avontuurlijk kwartet is te vinden in de te kleine North Sea Jazz Club: Tommy Moustache. De Rotterdammers bewegen zich gemakkelijk tussen hyperactieve jazz en fraaie ballades. Hun composities bevatten vele lagen, zijn grappig en ritmisch strak, sterke thema’s met soms een ruig (rock) randje. Een mooie smeltkroes van stijlen en altijd beeldend, op zoek naar Tommy en zijn avonturen.
De Togolese zanger/gitarist Peter Solo van Vaudou Game houdt een toespraak over de oorsprong van de voodoo , om vervolgens flinke Afrofunk met invloeden uit highlife, soul en rock te laten horen. Het swingt als een gek, is sterk ritmisch, repetitief. Zijn band bestaat uit jonge Franse musici op keyboard, drums, percussie, trombone en saxofoon. Inspiratiebronnen zijn James Brown en Orchestre Polyritmo de Cotonou uit Benin. Het publiek wordt behoorlijk opgezweept, niemand kan op deze Afrikaanse muziek stil blijven staan. Het is muziek die zo nog uren door zou kunnen blijven gaan! En het publiek wil ze eigenlijk ook niet laten gaan.
Maar we moeten verder. John Legend , hij was er weer. Als er iemand is die zijn bijnaam eer aandoet dan is het een van de redders van deze dag John Legend. Zijn set up neigt steeds meer naar authentieke soul. Zo brengt hij ons vandaag een echt soulband, met drie blazers, waaronder trombone en flugelhorn, en twee grandioze achtergrondzangeressen die ook geregeld even op de voorgrond mogen figureren. Hij kent ook zijn klassiekers: zo zingt hij naast zijn eigen hits ook de inspirerende soulklassieker Wake Up Everybody, die hij al opnam met de Roots. Maar ook soullegende Curtis Mayfield komt voorbij in een heerlijke uitvoering van Move On Up. En Legend meent al die opwekkende boodschappen, want hij eindigt niet met zijn mega hit All Of Me, maar het relatief nog veel te onbekende Glory, dat hij schreef voor de film Selma, die gaat over gelijke rechten voor iedereen.
Team Jazzism: Angelique van Os, Nicole van Dam, Kees Smallegange, Rik van Boekel, Koen Graat & Paul Evers. Foto’s: Tom Beetz
