In de Congo buitentent spelen de gitaristen Eric Bibb en Habib Koite, waarin Mali en de VS verenigd worden. West-Afrika en de blues worden schitterend één in nummers van de cd Brothers in Bamako: oprechte akoestische muziek van twee geweldige gitaristen. Het plezier straalt ervan af!
Twee drummers (oprichters Stefan Kruger en Joost Patocka) twee gitaristen (Anton Goudsmit en Raphael Vanoli), twee saxen ( ‘’whizzkid” Maarten Hogenhuis en Jasper Blom “ een oudere whizzkid”, aldus Patocka) en bassist Sean Fasciani brachten dampende eigen composities in een snikhete Darling. Een verwijzing naar Gene Krupa zat in de Ethiopische versie van zijn Sing, Sing, Sing, waarbij Blom en Hogenhuis het mondstuk van het instrument namen om daar de klanken mee te produceren. Hoogtepunt was de compositie van Hogenhuis over de woedeaanvallen van zijn kat: Bessy’s Rage, met zowel rock- als latininvloeden. Het geluid moest tijdens het concert enkele keren bijgesteld worden, maar de cartoonachtige vibe in de muziek aan en het enorme enthousiasme van de spelers, vooral Anton Goudsmit, zorgde voor een heel speels optreden.
Een van de hoogtepunten van deze avond is het optreden van grootmeester Wayne Shorter. In een compleet uitpuilende Hudson zaal valt de moderne impro jazz van de ex Weather Report saxofonist perfect samen met zijn ultieme trio: Danilo Perez op toetsen, John Patitucci op bas en Brian Blade op drums, een wereldcombinatie. Wat een schoonheid van de hoogste categorie: Shorter maakt zijn staat van dienst helemaal waar. Als altijd kiest hij zijn noten en uithalen zorgvuldig en bedachtzaam. En als altijd op zoek naar de muzikale uitdaging, Het trio vult hem naadloos en dynamisch aan, met ieder hun eigen kwaliteit en signatuur. Een van de laatste grootmeesters op tenorsax, het is een genot en ervaring om dit kwartet bezig te zien.
Het optreden van Chaka Kahn is van een andere orde. Krap een half uur op dreef moet de diva wegens, naar verluidt, een voedselvergiftiging afhaken. Zij verlaat het podium, verwarring alom, Jett Rebel springt, uiteraard, het podium op om de funk te redden.
Als iemand de wat statische Amazon zaal los kan krijgen is dat Jamie Cullum wel, de spring-in-het-veld. Dit keer uitgerust met een big band speelt hij uiteraard op geheel eigen eigen wijze klassieke standards als Don’t Let Me Be Misunderstood. Hij maakt ook uitstapjes naar zijn eigen repertoire en etaleert zijn typische Cullum fratsen, als drummer op de Steinway en zelf iedereen frontstage bij het podium te roepen. Showman eerste klas!
Dan David Virelles, die een zeer orginele mix van Cubaanse invloeden met hedendaagse piano- improvisaties brengt. Nergens swingt het maar er is altijd een subtiele ritmische drive, daarmee live vele malen indrukwekkender dan op de onlangs verschenen cd Mboko. David Virelles toetsenist is heel speels en intens in zijn vrije benaderingen, impro maar gestructureerd, muisstil, transcedent en labyrintisch.
De BVR Flamenco Big Band brengt olv saxofonist Bernard van Rossum het goed ontvangen album Jaleo Holandes uit. De bijzondere mix van flamenco en big band jazz klinkt erg spannend, compleet met flamenco-zangeres Maria Marin en maakt de sfeer nog broeieriger dan deze al is.
Over naar Ruthie Foster. Je mag het gerust seculiere gospel noemen. Maar Ruthie’s liedjes hebben netzoveel van soul, blues, funk en folk. Uit al die stijlen heeft ze een volstrekt eigen fusie ontwikkelt. De kracht ervan is dat ze uitblinkt in eenvoud: recht toe recht aan melodie, ijzersterke songs vol zeggingskracht maar ze staat nergens op de barricade. Ze roept op tot bezinning, heel positief, een hartverwarmende uitstraling. De basis van haar 4 koppige band is de befaamde bassist Larry Fulcher die dit ook al zo’n 40 jaar doet bij o.a. Smokey Robinson en Taj Mahal.
Tot slot voor nu de jonge vaderlandse band Marutyri met oa. trombonist Ilja Reingoud: pittige funk van de bovenste plank. Terwijl New Cool Collective een ode brengt aan de sopraansaxofonist van de Dutch Swing College Band. Het collectief grooved weer als vanouds, met ruimte voor Afrikaans getinte penseelstreken. Met NCC sluiten we deze blog af en kijken vooruit naar al het moois dat ons nog wacht.
