Mdou Moctar

Afrique Victime
Matador Records
World/blues
Het armste Sahelland Niger produceert behalve uranium ook de de ruigste en hardste toearegblues op aarde. Sinds 2008 waart daar, naast Bombino, Mdou Moctar rond, met zijn via Nokias verspreide selfmade sound. Hij bouwde zijn eerste gitaar met snaren van fietskabels op zijn elfde, van meet af aan was zijn sound dus bijna heavy metal. Hij luisterde, behalve naar meestergitarist Abdallah Oumbadougou, ook veel naar Jimi Hendrix, Eric Clapton en Eddie Van Halen. Luttele jaren terug gaf hij zijn eerste optreden in de kleine zaal van Paradiso. Elektrificerend, hallucinerend en overrompelend, Moctar benutte met zijn Stratocaster alle effectpedalen als sustain, feedback, reverb en flanger tot de max. Samen met bassist en visionair producer Mikey Coltun uit New York, zijn ritmegitarist en een superstuwende drummer beukt, scheurt en tiert Moctar op zijn vierde album Afrique Victime tegen postkoloniale uitbuiting, corruptie en armoede. Vanaf de openingstrack Chismiten haalt hij knallend zijn gram, maar speelt hij ook een bijna lyrisch nummer over zijn partner Layla, net als in 1970 bluesgod Eric Clapton. Moctar vertoont meer gelijkenis met Lobi Traore, de gitaarbeul uit Bamako, dan met de clan van vader en zoon Farka Touré of Tinariwen. Afrique Victime is een absoluut verpletterende orgie van woest geproduceerde, vuurspuwende desertsound.
Pieter Franssen