Larry Coryell & Philip Catherine

The Last Call – Jazz At Berlin Philharmonic XI
ACT
Jazz
De dood is slechts de stilte in de zaal/nadat het laatste woord geklonken heeft./De dood is een ontroering, schreef Remco Campert in zijn gedicht Poëzie is een daad (1955). Die zinnen drongen zich op bij het beluisteren van het album The Last Call, volgens de liner notes het laatste optreden van gitarist Larry Coryell in een concertzaal. Dat is niet geheel juist; toen Coryell een maand later in een hotel te New York overleed, had hij daar net een optreden afgerond in jazzclub Iridium in Manhattan. Geen concerthal, dat is waar, maar wel een gerenommeerd jazzpodium. Het concert van 24 januari 2017 te Berlijn had grotendeels de vorm van een duo-optreden van Coryell en Philip Catherine. Coryell bespeelde de akoestische gitaar, Catherine (die zo te horen meer het voortouw had) deed het elektrisch. Na vier stukken werden er andere duo’s gevormd; Catherine met pianist Jan Lundgren (in Embraceable You) en Coryell met bassist Lars Danielsson (Bag’s Groove). Tot slot ontstond er met behulp van Green Dolphin Street een soort jam van bijna tien minuten waaraan trompettist Paolo Fresu ook meedeed. Toch maken de stukken met louter de twee gitaristen (Miss Julie, Homecoming, Manhã De Carnaval en Jemin-Eye) qua ontroering de meeste indruk. Uit alles blijkt de grote wederzijdse achting, het respect voor elkaars stiel en het gevoel voor elkaars emoties. Onbegrijpelijk dat Coryell even daarna – hartfalen – het leven liet.
Coen de Jonge