Het is waterkoud en de rij voor de kassa’s van het nieuwe Ebbingekwartier zijn lang. Erg lang. Festivalgangers staan al te blauwbekken voordat ze een act hebben gezien tijdens de tweede dag van EuroSonic/Noorderslag 2015.
Jazzism gaat uiteraard weer op zoek naar nieuw en up-coming soul-, jazz- en funktalent. Dat begint swingend bij het gratis EuroSonic Air podium met de Nederlandse band Beans & Fatback, van initiator Onno Smit. Hij combineerde zijn passie voor koken met een aantal live-sessies waarvoor hij diverse muzikanten uitnodigde. Dat beviel dusdanig goed, dat het resulteerde in het album With Skin Attached. De voormalige frontman van Lefties Soul Connection smeed uiteindelijk met deze zevenkoppige groep een flinke dosis blues, funk en rock ’n roll samen.
Langzaam druppelt het publiek richting het podium op De Grote Markt. Het is duidelijk dat het Groningse en internationale publiek de band nog moet leren kennen. Aan Smit en zijn mannen ligt het niet, die gaan lekker los.
Tekst: Angelique van Os
Hoewel, tijdens de interlude van het tweede edgy blues mid-tempo nummer ebt de energie weg. Gelukkig duurt dat maar even. Het is wellicht ook een wat ondankbare taak om als opener het matte publiek te vermaken. Heeft mogelijk mede te maken dat ondanks de opzwepende grooves en scheurende orgelsound, de band toch wat statisch overkomt door gebrek aan interactie. Althans, dat geldt voor de eerste helft van het concert. Zelfs voor de uitbundige drumsolo’s van Toon Oomen en Cody Vogel blijkt het nog wat te vroeg. Fatback & Beans draait z’n hand er niet voor om en viert z’n eigen feestje.
Terwijl de Grote Markt langzaam ontwaakt, is het voor het Grand Theatre net een mierenhoop. De rij wordt elk jaar langer, wat tot veel gefrustreerd publiek leidt. Na een uur voor de kassa te hebben gestaan om de toegangsbandjes op te halen, staan mensen nu weer in de wacht. Zelfs met een perskaart kom je er niet in; dus geen lage en warme klanken van de Zweedse Seinabo Sey. De zangeres combineert donkere pop noir met soul en Afrikaanse ritmen. Haar YouTube video’s zoals Pistols at Dawn en Hard Time zijn veelbelovend. En met de remix single Younger stond ze in de Noorse hitlijsten op nummer-1, evenals de US Billboard Hot Dance Club. Maar niets van dit moois voorlopig. Ze staat aan het begin van haar internationale doorbraak, dus laten we hopen dat ze snel elders in Nederland te zien is.
Dan maar een kijkje nemen bij het Duitse Malky, dat een lekkere dosis soulpop brengt. Het siert de groep dat ze zacht en gebalanceerd durven te spelen, iets wat weinig voorkomt op EuroSonic. De heldere en aanstekende stem van frontman Daniel Stoyanov maakt indruk. In de hoogte doet hij soms wat denken aan Bo Saris. Hij dartelt sierlijk over het podium, alsof het hem geen enkele moeite kost.
Stoyanov is geboren in Bulgarije en leert toetsenist Michael Vajna kennen in Mannheim, waar ze samen Malky oprichten. Hun muziek is duidelijk beïnvloed door Motown, maar heeft een eigentijdse twist, met soms een donker rock-elektrorandje, zoals in de sfeervolle ballad Diamonds. De groep switcht even gemakkelijk van gevoelige soul naar een edgy rockfeel. Een band om in de gaten te houden.
Rond half tien neemt de ergernis toe, want niet alleen liggen de locaties steeds verder uit elkaar, als je dan na een kleine tien minuten fietsen of ruim een kwartier lopen eindelijk bij de volgende act bent, dan is ook daar de rij lang. Dat geldt ook voor de Britse Jake Isaac, die in het Groninger Forum speelt. Tegen de tijd dat er ruimte in de zaal is, sterven de laatste klanken in de verte weg en is het optreden afgelopen.
Eindelijk komen we ergens binnen: ruim een half uur voor aanvang is er nog plek in de Stadsschouwburg, waar de intrigerende tweelingzussen Lisa-Kaindé en Naomi Diaz alias Ibeyi hun opwachting maken (Lees in Jazzism 2 het interview met deze rising stars). Onlangs imponeerde de dochters van de bekende wijlen Cubaanse percussionist Anga Diaz, het Britse publiek tijdens hun performance bij Jools Holland. Kort na de soundcheck is het ook hier bomvol.
De tweestemmige a capella entree van de Frans/Cubaanse tweeling breekt direct het ijs, hoewel er daarna even iets mis gaat met een voorgeprogrammeerde loop.
Ondanks de minimale instrumentatie (vocals, toetsen/soundscapes en percussie) klinkt het duo vol overtuiging, mede door hun eigenzinnige verschijning. De songs zijn verre van standaard en de stemmen van de zusjes – hoe kan het anders- vloeien perfect samen. Daarnaast mixen ze Engelse teksten met Yoruba, een van oorsprong Afrikaanse taal uit Nigeria, Benin en Togo. De voorvaders van Diaz werden verscheept naar Cuba als slaven, maar hielden hun traditionele taal in ere. Ibeyi betekent tweelingen in Yorubaans.
De twee stellen zich kwetsbaar op met hun breekbare songs en dan is elk schoonheidsfoutje, elke onzuiverheid hoorbaar. Toch dwingt dat juist respect af. Door hun lef in bijvoorbeeld het edgy River (naast de melodie slechts ondersteund door een beat met een aanstekelijk koortje en handclaps), winden ze het publiek om hun vinger. De slotnummers kabbelen echter wel wat voort. Wat meer gas zou de set ten goede komen en Ibeyi nog meer een eigen smoel geven. Met wat ontwikkeling komen deze dames er wel, mogelijk zien we ze terug op North Sea Jazz?
Een deurtje verder staat de Franse FM Laeti, dat een anticlimax oplevert na het zien van Ibeyi. De funky disco grooves overtuigen niet, wat evenmin geldt voor de kleine frontvrouw. Vocaal is ze niet sterk, de koortjes zijn vals en de nummers te nietszeggend.
Ruim een half uur voor aanvang is het mogelijk om het Grand Theatre te bereiken voor het IJslandse Kiasmos. De 29e editie staat in teken van IJslands talent, wat veel avontuurlijke muziek oplevert. Dit dj duo combineert spacey, dromerige soundscapes met vette beats die door je lijf trillen. Het geprojecteerde wolken-en maanlandschap, dat overgaat in een oneindige tunnel van bomen, werkt hypnotiserend. Dit is overigens geen ‘gewoon’ dj duo: Ólafur Arnalds heeft een achtergrond als neoklassieke componist, en Janus Rasmussen komt uit de electro-scene. De dj’s nemen de tijd, werken langzaam toe naar een suspense. De climax laat echter te lang op zich wachten. Het is voelbaar aan het publiek, dat matjes reageert. Beeld en muziek sluit mooi op elkaar aan. Na een paar stukken gaan de decibellen en het tempo omhoog en komt de zaal los. Wanneer de oordoppen na een half uur uitgaan, is duidelijk hoe knoerthard het geluid is en de hypnotiserende techno Het Grand Theatre in de ban heeft.
