Charles Lloyd and the Marvels

Tone Poem
Blue Note/Universal Music
Jazz
Na Vanished Garden uit 2018 (met countryster Lucinda Williams) en 8: Kindred Spirits van vorig jaar, waarmee hij op uitputtende wijze zijn tachtigste verjaardag vierde, is er alweer een nieuw album van saxofonist Charles Lloyd. Andermaal met zijn dreamteam, waarin Bill Frisell (gitaren) Greg Leisz (slide, dobro), Reuben Rogers (bas) en Eric Harland (drums) de mede-toondichters zijn. Eenkennig is Lloyd nimmer geweest, al in 1966 boekte hij succes op het Monterey Pop Festival en in grote zalen naast mensen als Jimi Hendrix en Cream. Ook Tone Poem is niet direct een album dat in de smaak zal vallen bij de jazzpolitie. Naast twee stukken van Ornette Coleman (Peace uit 1959 en Ramblin’ uit 1960) is er ruimte voor Anthem van Leonard Cohen en Lady Gabor van Gabor Szabo, die ook niet voor een gat te vangen was. In dat nummer speelt Lloyd trouwens dwarsfluit, en laat Frisell zijn gitaar stevig tekeer gaan. Wat vooral opvalt bij beluistering van Tone Poem is dat de muzikanten, allen renommee in hun vakgebied, elkaar de ruimte laten. Met zoveel virtuositeit in een band bestaat het gevaar dat het een dichtgeplakte bende wordt, maar niets van dat al. In Dismal Swamp buitelen fluit en gitaar frivool over elkaar heen, en in het afsluitende Prayer krijgt de bezonkenheid de overhand, helemaal als slide en gestreken bas een verbond aangaan. Tone Poem is een album voor de liefhebbers van ingetogen muziek.
Dietmar Terpstra