De afsluitende dag van Gent Jazz 2014 staat in het teken van soul, funk en roots.
De eerste grote naam is de ‘Gentse Puerto Ricaan’, een grote stadsfavoriet. Rios woonde enkele jaren in Gent. De zanger met de heldere aangename stem bouwt zijn set heel gelijkelijk op: hij opent solo, gevolgd door een tweede nummer met de Nederlandse bassist Ruben Samama, waarna de eveneens Hollandse/Chinese celliste Amber Docters van Leeuwen zich bij het tweetal toevoegt. Rios ontmoette heb in zijn huidige woonplaats New York.
In het vierde nummer is de band compleet met driekoppige blaassectie, waar nog een Nederlander meespeelt: Morris Kliphuis op hoorn (Kapok/Kyteman Orchestra).
De liedjes van Rios hebben niet echt veel diepgang, maar zijn wel afwisselend, kort en bondig en de zanger/gitarist weet ze overtuigend te brengen. Daarnaast windt hij met zijn relaxte verschijning gemakkelijk het publiek om zijn vinger door regelmatig contact te maken. Rios is een verhalenverteller en zoekt ruimte en rust in zijn stukken, waardoor de songs mooi uitgebalanceerd zijn. Hij kan ook swingen, de ene keer klein met alleen cello en bas, de andere keer wat uitbundiger met de blazers erbij in bijvoorbeeld zijn hitversie van Broad Daylight.
Rios presenteert zijn muziek heel slim: hij brengt om de zoveel tijd een nieuw nummer online uit, dat uiteindelijk zijn nieuwe album moet worden. Aan de hand daarvan polst hij de reacties van zijn publiek. Die nieuwe plaat, getiteld This Marauder’s Midnight, verschijnt in september en belooft een sfeervol geheel te worden met sterke toegankelijke liedjes.
José James is inmiddels ook een Gentse lieveling. Evenals vorig jaar is hij terug, maar niet met ’the same old shit’ zoals hij zelf zegt. Zij vaste band, Kris Bowers (p), Solomon Dorsey (b), Richard Spaven (d), is uitgebreid met Brad Allen Williams (g) en Tahlia Billig (z). James opent sterk met Angel van zijn nieuwe plaat, While you are sleeping, die veel meer rock en elektrische invloeden ademt. JJ geeft zijn muziek live meer ruimte dan op de plaat. Wel is er minder improvisatie dan we van hem gewend zijn, wat op zich qua variatie jammer is. De band is echter strak op elkaar ingespeeld en de zwoele sound van zijn stem is wederom gegroeid en weergaloos.
Soms blijven de songs, zoals de fraaie titelsong, wat vlak qua dynamiek. James kampt met een pijnlijke voetblessure, dus wellicht heeft dit invloed op zijn energie. Halverwege gaan zijn schoenen uit. Bij Anywhere u go geeft de band meer gas, waardoor het geheel spannender wordt.
Roer om
Halverwege de set gaat het roer qua sfeer 180 graden om. Beginnende met de Al Green cover, Simpley Beautiful. Opvallend is dat dit nummer, wat veel meer in het verlengde ligt van No Beginning No End, de favoriet is van zijn fans van de nieuwe plaat. Ook bij het Gentse publiek merk je dat dit meer soulgeorienteerde nummer beter aanslaat. De link naar songs van No Beginning No End is nu gemakkelijk gemaakt. In Trouble komt James voor het eerst echt los door zijn bekende vocalise scats te doen, gevolgd door een soloscratch van A Change gonna come en zijn inmiddels wat voorspelbare Park Bench People. Wel heeft hij de uitvoering bijna geperfectioneerd, elke noot is raak. Hij weet er overigens net weer een andere twist aan te geven, waardoor het dak eraf gaat.
Uit het hart
Voor soulman Charles Bradley lijkt het met zijn doorleefde stem en uitbundige performance al bijna vanzelfsprekend dat het dak eraf gaat. Hopelijk gebeurt dat niet letterlijk, want na het warme weer valt regen met bakken uit de hemel en onweert het flink. The Extraordinaries zetten met een instrumentale soulmedley alvast de toon. Strak, gecontroleerd en met die fijne sixties sound, zoals soul en funk hoort te klinken.
De scheurende uithalen, kreunen, het beroemde knielen naast de microfoon, de pirouetjes en sexy danspasjes, alles komt voorbij. Bij Bradley komt het zo uit het hart, dat het geloofwaardig blijft en vermakelijk is. De feel good music brengt zelfs het publiek op de tribune aan het dansen en swingen.
Overtuigingskracht
Na vier nummers gaat Bradley de bühne af, even bijtanken en zijn hoofd afdeppen. Zijn rood-zwarte outfit is vervangen door een paars pak. The ‘love preacher’ neemt af en toe ook even gas terug, maar overall blijft de energie hoog. Misschien gaat hij door vermoeidheid soms wel ietwat onzuiver zingen. Technisch en qua frasering blijft Bradley’s stem minder overeind, maar hij en zijn band maken dat gemis meer dan goed met zijn overtuigingskracht. En zonder een glimlach en een knuffel – – de king of soul geeft iedereen op de eerste rij een persoonlijke omhelzing bij het laatste nummer- verlaat niemand de tent. Een typisch Amerikaanse, maar feestelijke afsluiting van een wisselend tweede weekend Gent Jazz.
Angelique van Os
