Vrijdagavond laat…n
Laat op de avond treedt Mac Rebbenack aan, aka Dr.John , die bij zijn tribute aan Louis Armstrong begeleid wordt door een Amerikaans/Nederlandse band met onder andere Benjamin Herman (sax) en Jan van Duikeren (trompet) in de gelederen. Speciale gast is trompettist Nicholas Payton. Dr. John oogt vermoeid maar weet desondanks de oude nummers van Satchmo tot leven te brengen, ingezet met een soms onherkenbare uitvoering van What a wonderful world. Erg mooi is That’s my home. Je ziet bij wijze van spreken de wijk in New Orleans voor je waar zowel Satchmo als Dr.John vandaan komen. Sometimes I feel like a motherless child en Ramblin’ Rose mogen er ook zijn, ware het niet dat Dr.John totaal geen contact zoekt met het publiek . Dat brengt iemand uit de zaal tot de uitroep: “Do you feel allright doctor?”
Een half uur voor aanvang van het concert druppelt de Congotent al vol voor de geliefde Ibrahim Maalouf. Klein en ingetogen bijten gitarist Francois Delporte en toetsenist Frank Woeste het spits samen af. Mooi opbouwend om vervolgens te worden aangevuld door een rockende ritmesectie. Opvallend is dat naast de hoofdrol van Maalouf, de drie koppige blaassectie volledig uit trompettisten bestaat. Zijn zangerige Libanese en Oosterse invloeden wisselt hij sterk af in een vraag- en- antwoordspel met de trompetsectie. De pakkende thema’s en melodieën doen veel hoofden bouncen in de zaal. Maalouf toont zich niet alleen een begaafd musicus, hij leidt zijn band visueel ook met verve door als een dirigent aanwijzingen te geven en daarbij interactie te zoeken.
Als een soort suite vullen de stukken elkaar aan. Een verhaal is verteld, de klanken sterven weg, en een nieuw hoofdstuk dient zich aan. Maalouf presenteert een soort Duizend-en- een -nacht sprookje in een eigentijds magisch rockjasje.
Elke keer met een sterke opbouw: losgaan, rust en ruimte opzoeken en vervolgens weer gas geven en uitkomen bij een sterke climax. Zijn signatuur is daarmee direct herkenbaar, maar de structuur en de dialogen met de trompetsectie zijn daardoor naar mate de set vordert wel wat voorspelbaar. Het mag de pret niet drukken, want het swingt de pan uit en Maalouf geeft tijdig wendingen in zijn composities waardoor het geheel spannend blijft.
De drukte bij Pharrell valt in het niet bij die bij Stevie Wonder. Nog niet eerder worden de deuren van de hoofdingang van de Nile dichtgehouden door de bewaking. Het zit bomvol, waardoor Wonder op vele plekken slechts via de schermen te volgen is. De drukte doet wel afbreuk aan het festivalplezier waar publiek veel geld voor neertelt. Naast vele hits speelde Wonder ook klassiekers als Daytripper van The Beatles. Hoewel Stevie zijn set vrij langdradig uitspint met de nodige publieksparticipatie, tekent de hulp van Joss Stone opnieuw voor het unieke karakter van North Sea Jazz. Hier staan bij vlagen unieke combinaties op het podium. Wonder is de terechte koning van de zaterdagnacht…..en Nederland klopt ook Brazilië: topavond.
In de Volga sluit het eigenzinnige Britse kwartet Sons of Kemet swingend af.. De bezetting is opmerkelijk met twee drummers, Seb Rochford en Tom Skinner en tubaspeler Theon Cross en tenorsaxofonist/ klarinettist Shabaka Hutchings. De muziek is dan ook vooral ritmisch georiënteerd en vormt daardoor een mix van Afro-beat, funk, drum’n base en opzwepende New Orleans klanken. hutchings druipt van het zweet. Hij lijkt bijna in een trance te komen door zijn hypnotiserende motieven. Wel zijn de composities wat dun qua inhoud, mede door het ontbreken van een akkoordinstrument. Desalniettemin een toffe act om in de gaten te houden.
De afterparty in jazzclub BIRD in Rotterdam verlengt het festivalgevoel nog even. Dit podium verzorgt namelijk samen met BoogieBall de officiële NSJ afterparty met op zaterdag voornamelijk bandleden van Snarky Puppy en gitarist Flavio Silva die volop jammen en die de sessie leiden. Op vrijdag draaide hier al Sheila E, waren Bilal en Lala Hataway in da house en nu dus ook een veelbelovende line-up.
Rond 02.00 uur is het lekker druk in BIRD. In het voorste gedeelte van de club laat een dj het gemêleerde publiek dansen op loungy beats. In de zaal hierachter lijkt de Rotterdamse zangeres Poliana Vieira het podium te delen met bassist Michael League en een aantal van zijn Pups. Het is lastig te zien door de drukte. De muziek is echter minder spannend en ingetogener, kabbelt wat voort.
Na wat changementen betreden meer koperblazers (trombonisten) de bühne die diverse uitgebreide solo’s neerzetten. Zoals bij bijna elke jam, stapelen de solo’s zich op, wat toch afbreuk doet aan de spanning van het totale spel. De aanstekelijke groove maakt echter veel goed. Er lijken nu voornamelijk Rotterdamse musici op het podium te staan.Dan verschijnt er plots een zanger die zo vals als een kraai klinkt, afgewisseld door een vocaliste die weinig beter presteert.
De samengestelde band gaat steeds harder spelen en is weinig boeiend. Jammer, wellicht hebben we het moment suprème gemist van wat een spetterende afterparty heeft moeten zijn.
Moe maar tevreden huiswaarts. En op naar de zondag, met nog een en ander aan fraais te gaan!
Het Jazzism team: Angelique van Os, Rik van Boeckel, Kees Smallegange, Paul Evers, Eric Waterschoot (foto)
