Toch nog even Lalah Hathaway: alom aanwezig op NSJF. Waar een Grammy (met Snarky Puppy) al niet goed voor is. Met haar eigen band brengt ze een dwarsdoorsnede van haar repertoire, plus odes aan artiesten als Anita Baker en de onlangs overleden Vesta Williams. Met een ‘natural cool’beheerst ze haar instrument, haar stem. Hoogtepunt is o.m. I’m Coming Back, want lang uitgesponnen en ze doet dit nog eens dunnetjes over in Forever, For Always, For Love , de Luther Vandross klassieker.
Lenine & Martin Fondse: een lekker, ogenschijnlijk rommelig ‘zigeuner’-orkest van Fondse, maar intussen strak geregisseerd. Mooi samenspel tussen de Braziliaan en dit orkest, met een hoofdrol voor de excellente violist Herman van Haaren. Men wist een mooie intieme sfeer te creeren met pakkende liedjes.
Misschien het mooiste concert van de avond, maar weinig tot niks met jazz te maken: singer songwriter Nick Mulvey, voormalig lid van het Britse Portico Quartet. Wat een prachtige stem, die aan de gouden Nick Drake doet denken, dezelfde melancholie en sfeervolle songs, maar eigentijds vertaald. Zijn band is klein maar fijn en begeleidt hem even spaarzaam als treffend. Een van die verrassingen waarvoor je dit festival afstruint, jazz of not jazz….gewoon schitterende muziek.
Halverwege de avond blijkt er ook wat tegenslag te zijn: singer- songwriter Benjamin Clementine maakt zijn reputatie waar: zonder duidelijke reden komt hij niet opdagen. Een bewaker houdt mensen beneden bij de roltrap richting de Yenisei-zaal tegen. Het is onduidelijk of hij komt en of er een vervanger aanwezig is. Een kwartier later mag het publiek naar boven, maar komt bedrogen uit, want de zaal is dicht. Geen Clementine, geen vervangende act, wel veel ontevreden gezichten.
Dat geldt ook voor de klamme Volgazaal waar het Ellister van der Molen Quartet speelt. Het is een chaos rond de trappen. Mensen komen er wegens de grote belangstelling niet in, maar nergens op de eerste verdieping staat aangegeven dat de zaal vol is. Hoog tijd dat de organisatie iets verandert aan deze kleine zaal waar blijkbaar te vaak te veel belangstelling voor is. Ja, dat is ook North Sea.
Voor het jonge populaire trio (overigens aangevuld door een extra toetsenist) Dirty Loops in de Congotent, geldt hetzelfde verhaal: bommentje vol! Met ruim anderhalf miljoen hits op YouTube is dat allerminst verrassend. De Zweden geven gelijk vol gas in het eerste nummer, met stevige basrifs, drumfils en hoge ad libs van Jonah Nilsson.
Door de ondersteuning van een extra toetsenist heeft de zanger ruimte om zich als frontman te bewegen op het podium. Het geluid is wel onnodig snoeihard. Evenals op het debuutalbum Loopified, klinkt de muziek live ook behoorlijk over de top en geproduceerd, door de geprogrammeerde samples en loops. Maar eerlijk is eerlijk, wat zijn deze gasten virtuoos en muzikaal! Wat minder bombarie en meer rust en ruimte is wel op z’n plek, maar het is de signatuur van de band en dat spreekt een breed publiek aan.
Quincy Jones presenteert in het kader van The Gumbo Global Project jonge talenten van over de wereld zoals het trio van de 16- jarige gitarist Andreas Varady uit Hongarije die wordt begeleid door zijn 12- jarige broer op drums en vader op bas. Andreas heeft een stijl van gitaarspelen die verwijst naar Django Reinhardt en Wes Montgomery. Do It Again (Steely Dan) en Come Together
(The Beatles) worden door hem verjazzt. Daarna volgt Alfredo Rodriguez, pianist uit Cuba, met trio. Rodriguez schittert in zijn eigen composities, speelt af en toe repetitieve patronen en etaleert hiermee zijn grote klasse.
Terwijl de grote namen Joss Stone en Stevie Wonder en de voetbalwedstijd Nederland-Brazilië de grote crowdpleasers zijn, is het natuurlijk vooral de Libanese stertrpompettist Ibrahim Maalouf die deze festivaldag passend afsluit met een messcherpe set. Moe maar voldaan stappen we op, doen onze oogjes dicht en verheugen ons op de laatste dag van deze editie NSJF.
Jazzism team: Angelique van Os, Rik van Boekel, Kees Smallegange, Eric Waterschoot (foto)
