Eerst één van de grote live-verrassingen van het afgelopen jaar: de Armeense toetsenist Tigran Hamasyan. Een dwars wonderkind, wiens set al snel tot verloop in het volop toegestroomde publiek leidde. Want Tigran’s Shadow Theater is er niet voor plat vermaak of gebaande paden, met zijn mix aan hoekige jazz, vleugen rock, Armeense folk (met zangeres Areni Agbabian) en semi klassiek. Voor wie er voor openstaat: een ongekende muzikale ontdekkingstocht, volstrekt orgineel en eigen. Tigran is een virtuoos, die enerzijds dromerige thema’s en lyrische improvisaties beeldend tot leven brengt en anderszijds niet wars is van de rauwe rand.
De stap naar het Snarky Puppy collectief, volop aanwezig in een volgepropte Maaszaal, is wel een grote, maar op dit festival kan alles. De Puppy’s blazen, met o.a. Lalah Hathaway in de gelederen, met hun loeistrakke en meedogenloos harde set de zaal met gemak op: they’ve come a long way.
Meer eigenzinnige klanken komen uit Noorwegen, met het Trondheim Jazz Orchestra en supertalent, tenorsaxofonist Marius Neset. De twintiger was vorig jaar al te bewonderen met zijn kwartet tijdens het What’s Next?! festival. Nu schittert hij met een volledig orkest dat qua volume en dynamiek flink uitpakt. Neset zet drukke en supersnelle patronen en thema’s strak en overtuigend neer. Zijn spel doet denken aan een mix van Michael Brecker en Joshua Redman, maar met een andere, eigentijdse sound. Als een wervelwind strooit hij met noten die stuk voor stuk op z’n plek vallen, maar soms wel doen duizelen.
De mysterieuze ruimtelijke klanken die wellicht kenmerkend zijn voor Noorwegen, komen naar voren in de fraaie compositie Lion, waar Neset een stapje terugdoet als solist en zich bij de blazerssectie voegt. Het stuk bevat een mooie dynamische opbouw, elegante harmonische blaasarrangementen en de stuwende ritmesectie laat de groep laat swingen.
Snel door naar de Hudson, waar ’the student becomes the teacher’, aldus altsaxofonist Greg Osby over onze eigen Tineke Postma. En Postma is inderdaad weer erg gegroeid in haar spel. Het repertoire van hun nieuwe duettenplaat Sonic Halo is geen gemakkelijke kost voor de vroege avond, maar boeiend is het zeker! Alleen de combi van twee alt/sopraan saxofonisten wekt al nieuwsgierigheid, hoewel Osby Postma ook met de tenor aanvult. De Nederlandse maakt wat andere harmonische en melodische keuzes dan de Amerikaan, waardoor het tweetal elkaar goed aanvult. Hun complexe thema’s en vrije improvisaties zijn van hoog creatief niveau, wat tevens geldt voor het hele kwintet met op piano Matt Michell, op bas Linda Oh en achter de drums Dan Weiss. Door ook rust en ruimte in de set te bouwen is er echt sprake van dynamisch samenspel.
In de Amazon is het relatief rustig tijdens de tribute van de Metropole Big Band aan het klassieke oeuvre van Quincy Jones. Er gebeurt iets geks tijdens het een na laatste nummer: Jules Buckley laat de inzet twee keer opnieuw doen. Hij maakt er een grapje over. Ja, zelfs de geroutineerde club musici van het Meteopole maakt fouten. Wel stoer dat Buckly dat gewoon en plein publique erkent.
Het gerucht gaat dat de master himself aan het einde van de set zou verschijnen, en inderdaad, tijdens de toegift danst hij vrolijk, half dirigerend voor het orkest onder luid applaus van het publiek. Het is aandoenlijk om de musici van het MO trots de hand te schudden van de grand master. Zijn verschijning alleen al zet de zaal op z’n kop.
In de lekkere half buitentent Congo staan inmiddels Manu Katche en kornuiten op de planken: Richard Bona, Stephano Dibattista en pianist Eric Legnini. De vier musici spinnen de gemoedelijke composities lang uit, ze worden gekenmerkt door een lichte groove. Klinkt soms als sfeervolle filmmuziek, afgewisseld door pittige jazzfunkstukken. Maar al met al een licht wisselvallig optreden, ondanks het magnifieke drumwerk van Katché.
We gaan door naar de volgende shows, vol verwachting !
Het Jazzism team: Angelique van Os, Rik van Boekel, Kees Smallegange, Paul Evers, Eric Waterschoot (foto Snarky Puppy)
